Pakleni plan neofašista iz HDZ-a

I najviši hrvatski državnici su priznali da su detaljno planirali krvavi obračun sa Srbima i pripadnicima JNA

Da bi napustili JNA, hrvatskim oficirima su nuđeni stanovi Srba iz urbanih sredina

Vrhunac hrvatskog genocida nad Srbima predstavljaju zločinačke akcije „Bljesak" i „Oluja"

Zdravko Tomac, potpredsednik ratne vlade Hrvatske, koja je konstituisana 3. avgusta 1991. godine, u autentičnom kazivanju je otkrio kako se ta neofašistička vlast pripremala za zločinački obračun sa Srbima.
- Bilo je potrebno organizovati što pre jedinstvenu hrvatsku vojsku na dva temelja: „državi i građanima, a rat u Hrvatskoj nikad nije proglašen i objavljen, nismo smeli da ga proglasimo i objavimo. Ratovali smo protiv Savezne države, čije smo zakone formalno morali provoditi i potpuno rušiti, i na gotovo ilegalan način stvarati svoju državu, sve do isteka „Brijunskog moratorija" 7. oktobra 1991. godine".

Krizni štabovi

Zbog toga smo prvih mesec dana morali da radimo dan i noć, i pronalazimo vaninstitucionalne načine organizovanja države u ratnim uslovima, budući da je svetska zajednica u to vreme još bila za očuvanje teritorijalnog integriteta Jugoslavije, jer su čak podržali JNA da vojnom silom očuva Jugoslaviju, pa su zbog toga Hrvatska i Slovenija morale da paze da ne daju argumente našim protivnicima, priznao je Tomac i opisao detalje plana:
- Zbog toga smo morali djelovati na tri načina:
Prvi, stvarati određene institucije paralelno sa državnim organima (regionalni krizni štabovi, kao koncentracija civilne i vojne vlasti u uslovima rata, organizovanja odbrane u sklopu Ministarstva unutrašnjih poslova, a ne Ministarstva odbrane).
Drugi, određene poslove odbrane provoditi izvan državnih institucija u koje se nije moglo imati poverenja zbog infiltriranja onih koji su protiv nas ratovali, pa su važni poslovi obavljani preko vladajuće HDZ i poverljivih ljudi (nabavka i raspodela oružja i municije, organizacija proizvodnje za posebne namene), itd.

Razbijanje JNA

Treći, pripremiti sve zakone i organizaciju za 7. oktobar 1991. godine, kada će biti ukinut „moratorij" na promenu odluke o proglašenju samostalne i suverene hrvatske države i zbog toga smo predložili Tuđmanu organizaciju kriznih štabova.
Četvrti, kako vlada nije smela da se naziva „ratna vlada", poslužili smo se lukavstvom, pa smo uži kabinet vlade i ministarstva proglasili kriznim štabom Republike Hrvatske. Na taj način su Izvršna veća opština svoju ratnu funkciju obavljali pod imenom kriznih štabova opština.
Ocenjujući dalje aktivnosti vlade Hrvatske, potpredsednik te vlade i, tada, Račanovog SDP-a, Zdravko Tomac navodi:
- U sklopu takve koncepcije znali smo da je presudno za odbranu Hrvatske, angažovati Hrvate, vojnike i oficire iz JNA, te pronalaženje načina kako oni da pređu na našu stranu, zbog čega smo odredili ciljeve i njihovu realizaciju:
Prvo, dobili smo oficire profesionalce koje nismo imali;
Drugo, bitno smo oslabili i iznutra razbili JNA;
Treće, stvorili smo mogućnost da se brojne paravojne naoružane formacije domoljuba širom Hrvatske povežu u jedinstvenu hrvatsku vojsku;
Četvrto, trebalo je mnogo mudrosti, takta, pregovora i tajnih sastanaka da dođemo do 17.000 vojnika i oficira;
Peto, vrlo brzo smo uspeli da dobijemo na svoju stranu gotovo sve Hrvate, pogotovo u urbanim sredinama, čime je naša vojska ojačala, a tzv. JNA je iznutra razbijena;
Šesto, u sklopu tih aktivnosti doneli smo odluku o potpunoj blokadi kasarni JNA u svim hrvatskim gradovima, što je dalo odlične rezultate;
Sedmo, pozvali smo prijatelje Albance na Kosovu da se vojnim sredstvima, a ne samo putem diplomatije suprotstave Srbiji i bore se za svoja prava;
Osmo, odbranu Srba u Krajini, prema našim uputstvima, sva sredstva informisanja u Hrvatskoj i u zapadno-evropskim zemljama tretirali su kao pobunjenike i teroriste, koji se bore za veliku Srbiju, jer je to najbolje pilo vodu kod međunarodne zajednice.

Po Hitlerovom modelu

Kako vidite, za hrvatsko neofašističko HDZ-ovo rukovodstvo iz 1991. godine, koje je projektovalo i vodilo rat protiv krajiških Srba i JNA, bilo je najnormalnije i „legalno" da svoju ilegalnu HDZ-ovu vojsku po modelu Adolfa Hitlera i njegovog SDP, angažuje i tajno vrbuju hrvatske vojnike i oficire iz redova JNA i da im za nagradu ustupaju stanove u urbanim sredinama iz kojih su u letnjim mesecima 1991. godine proterali Srbe.
Zbog napred navedenih ciljeva neofašističkog rukovodstva Hrvatske iz 1991. godine, postavlja se otvoreno pitanje da li su Srbi u Krajini, nakon čvrstih saznanja o naoružavanju pripadnika HDZ-a, trebali da čekaju kod svojih kuća i vekovnih ognjišta naoružane i ideologijom NDH zatrovane hrvatske bojovnike sa vrbovim motkama, pa da ih na stotine, kao i 1941. godine, nekoliko bojovnika vode na klanje ili u logore po Hrvatskoj.
Na konceptu opredeljenja i ciljeva koje je postavila ratna vlada Hrvatske, među kojima posebno mesto zauzimaju blokade garnizona JNA u urbanim sredinama, kao i vrbovanje vojnika i oficira JNA koji su bili Hrvati, vezan je sukob JNA, na jednoj strani, i pripadnika paravojne formacije HDZ-a „zengi" u gradu Vukovaru, u kojem je takođe bio blokiran garnizon JNA.
Dakle, kad je reč o Vukovaru, bio je to sukob na jednoj strani legalne JNA, po Ustavu SFRJ jedine priznate oružane sile, koja je branila suverenitet savezne države i uz to oslobađala kasarnu garnizona JNA sa njenim pripadnicima, i na drugoj strani paravojne HDZ-ove vojske „zengovaca". Nema nikakve dileme da je hrvatsko državno rukovodstvo žrtvovalo Vukovar da bi preko njega dobilo naklonost međunarodne zajednice, odnosno međunarodno priznanje Hrvatske.

Žrtvovani Vukovar

Sa oružanim sukobom za Vukovar, nikakve veze nemaju krajiški Srbi ni njihovo rukovodstvo u Kninu, kao ni rukovodstvo naše matične države Srbije, već komanda JNA u odbrani suvereniteta SFRJ, i na drugoj strani, paravojne HDZ-ove vojne formacije, a da li je sve to trebalo biti tako kako se odigralo, to je drugo pitanje.
Zločini koji su počinjeni u Ovčari i Lovasu, od strane pojedinaca ili grupa koji pripadaju srpskom narodu, moraju da budu procesuirani pred pravosudnim organima Srbije, kao što moraju biti procesuirani počinioci zločina nad Srbima u svim dijelovima Hrvatske.
Neposredno nakon isteka „Brijunskog moratorija" 7. oktobra 1991. godine, a na osnovu odluke ratne vlade Hrvatske, već sutradan, 8. oktobra, hrvatski Sabor je donio odluku o otcepljenju Hrvatske iz sastava SFRJ.

Ubijeno 10.000 Srba

Međutim, ono što je najtragičnije i što potvrđuje kakvo je bilo opredjeljenje HDZ-ove neofašističke vlasti, kad je reč o Srbima u Hrvatskoj, jesu vojne operacije „Bljesak" i „Oluja" 1995. godine, kad je sa vekovnih ognjišta proterano oko 250.000 krajiških Srba, opljačkana im i uništena sva privatna imovina, potpuno spaljeno 380 srpskih sela, pred kućnim pragom zverski ubijeno oko 2.000 krajiških Srba, među kojima 523 žene i 19 dece.

Sa tim vojnim operacijama Hrvatska je 1995. godine u prisustvu Međunarodnih mirovnih snaga UNPROFOR-a izvršila najveće etničko čišćenje posle Drugog svetskog rata.

U građanskom ratu u Hrvatskoj, koji je projektovala, izazvala i vodila HDZ-ova neofašistička vlast, u periodu od 1991. godine, pa završno sa vojnim operacijama „Bljesak" i „Oluja", 1995. godine, likvidirano je oko 7.000 krajiških Srba i 2.800 se vode nestalim.