Dr Mengele je živ!

Rođen je 1911. godine u Ginzburgu, a studirao medicinu i antropologiju u Minhenu. Titulu doktora antropoloških nauka stekao je disertacijom o rasnim razlikama u strukturi donje vilice, a doktor medicinskih nauka postao je braneći disertaciju o zečjoj usni i donjoj vilici. U svjetsku istoriju ušao je kao doktor iz Aušvica gdje je imao priliku da proučava nasljednost, naročito se interesujući za blizance. No, nisu sva njegova istraživanja iz Aušvica imala naučni karakter. Neki od eksperimenata satojali su se od ubrizgavanja hemikalija u oči kako bi se promijenila njihova boja, te amputacije ekstremiteta, sterilizacije djevojaka i šok terapije. Često se dešavalo da ubije pacijenta samo da bi mogao da ga secira.

Prema zvaničnim podacima Mengele je umro u Brazilu 1979. godine, od srčanog udara, a njegov identitet utvrđen je na osnovu DNK analize. Dr Mengele i njegov životni i „naučni“ put inspirisali su mnoga muzička i kinematografska djela, a o njemu su napisane desetine knjige, najrazličitijih žanrova – od biografiskih bilježaka do fikcije. Možda je razlog njegove „popularnosti“ upravo njegovo misteriozno prebacivanje u Južnu Ameriku i činjenica da je tamo živio više od trideset godina kao slobodan čovjek. Niko ga nije prepoznao i niko nije posumnjao u njegov identitet više od četvrt vijeka.

I opet, utvrđeno je da je tijelo čovjeka čiji je uzrok smrti bio srčani udar zapravo tijelo zloglasnog dr Mengelea, i to na osnovu njegovog DNK koji su ispitali stručnjaci s Kampina Univerziteta. Ali, šta ako je došlo do greške i dr Mengele i dalje živi, srećnim slučajem zamijenjen za nekog nesrećnika sa slabim srcem? Ne bi li to bila svjetska senzacija? I šta ako je dr Mengele odlučio da nastavi s ispitivanjem granica svoje eugenetike, vršeći opet genetičke eksperimente i oprobavajući i dalje svoju tehniku promjene boje očiju, ali ovog puta ne na pojedincima i jednojajčanim blizancima, već na čitavim kolektivima? Prosto izaziva ledenu jezu takva pomisao. Međutim, istina je. Dr Mengele je živ!

Više nije u Brazilu. Ne, tamo je postalo previše vruće. Preselio se u jednu takođe toplu, ali ne odveć vruću, zemlju koja nije u Južnoj Americi, već u Evropi ali koja voli da se predstavlja svojim španskim imenom. Valjda da bi doktoru bilo lakše da zapamti i izgovori – Montenegro. Kako to egzotično zvuči! Kao da je u Južnoj Americi, a ne na Balkanu. Tamo se naš dobri doktor nesmetano bavi antropologijom i medicinom – naukama za koje se i školovao... Vrši zamjenu identiteta djece rođene od istih roditelja, mijenja boju njihovih očiju i stvara nove ljude. A s novim ljudima rađaju se i nove nacije. Pa da vidimo ukratko plan dr Mengelea i poteškoće na koje nailazi. Sve naučno i eksperimentalno, da ne bude zabune – baš onako kako to doktor voli.

Naime, nacionalno određenje moglo bi se sagledati na dva polja – teorijskom i praktičnom. Teorijski aspekt podrazumijevao bi nacionalno određenje kao naučnu kategoriju, dok se u praksi javlja i politička kategorija nacije. U naučnom smislu, determinacija identiteta nacije temelji se na egzaktnim saznanjima više disciplina – istorije, etnologije, etnografije, lingvistike, genetike... U tom smislu, nacionalni identitet mora imati svoje jasno određene specifičnosti koje ga razlikuju od ostalih nacionalnih zajednica. Osnovni uslovi za tako nešto su: državnost, religija, jezik i tradicija (ili mit). Od svih ovih elemenata crnogorska nacija ima jedino državnost. Religija je pravoslavna, a njen nosilac Srpska pravoslavna crkva, utemeljena prije 800 godina i u kanonskom jedinstvu sa svim ostalim pravoslavnim crkvama. Jezik je srpski, o čemu ste već imali prilike da čitate. Najzanimljiviji i možda najmanje naučni element je mit – to su obično legende utemeljene na realnim istorijskim događajima čiji je značaj naročito potenciran u doba romantizma, kada se i bude pojedinačni nacionalni identiteti. Ovakvi mitovi obično su ispleteni oko jedne ličnosti – takvi su Viljem Valas, Viljem Tel, Jovanka Orleanka, itd. U crnogorskoj tradiciji to su knez Lazar i Miloš Obilić, ličnosti čija je slava utemeljena u narodu, a koja je svoj najbolji poetski izraz našla u Njegošu. Dakle, crnogorski mit je kosovsko-vidovdanski mit.

Političko određenje nacije spada u domen ljudskih prava – svako je onakav kakvim se osjeća. U tom svjetlu treba sagledavati i potrebu određenog broja ljudi da se deklarišu kao Crnogorci. Njihovo pravo na tako nešto i njihova biološka egzistencija ne mogu se osporavati. U tom smislu, lično mi je žao što svoje mjesto u novom Ustavu nisu našli i oni koji su se na posljednjem popisu izjasnili kao Marsovci, jer, u svjetlu novih „demokratskih“ tendencija svakome je trebalo dati pravo da bude zastupljen i pomenut, pa su crnogorski Marsovci zaista obespravljena grupa u Crnoj Gori. Ovo pogotovo zato što savremena nauka još nije utvrdila da li ima života na Marsu i ako ga ima, u kojoj se formi i na koji način javlja. Dakle, naučno je nemoguće utvrditi da li su crnogorski Marsovci zaista Marsovci, ali s druge strane, nemoguće je i negirati njihovo postojanje. Dr Mengele se o njih ogriješio. No, ima vremena da se popravi...

Ali, ono što dr Mengele jeste uradio, to je falsifikovanje elemenata nacije i njihovo nasilno guranje u vještački stvoreni kalup crnogorstva. O tome svjedoče promjene imena jezika, zastave, himne, kao i glorifikacija 21. maja 2006. kao najsvjetlijeg datuma crnogorske istorije. U suštini se radi o zadovoljenju efemernih potreba određene grupe ljudi bez principa i zdrave ideologije, koji svoje apetite zadovoljavaju igrajući na kartu nacionalnog puberteta jednog dijela naroda u Crnoj Gori. Ali, ne gubimo iz vida ni potrebe dr Mengelea. Ovakva pojava mogla bi se nazvati i crnogorskim neoromatizmom, mada joj više priliči crnogorski neofašizam, jer naša savremena realnost neodoljivo podsjeća na tu destruktivnu ideologiju. Naime, fašizam je u osnovi politička ideologija koja indvidualne i društvene interese podređuje državi ili partiji. Njegovi osnovni elementi su populizam, totalitarizam, nacionalšovinizam. Zato i imamo identifikaciju partije na vlasti sa državom, zato se svi protivnici režima po automatizmu stigmatizuju kao protivnici države. Pošto za ovakve potrebe nosioci crnogorskog neofašizma nisu mogli vrbovati tzv. tradicionalne elite, tj. Crkvu, potvrđene inteletualce (CANU), strukovna i kulturna udruženja, oni su morali da pribjegnu osnivanju paralelnih institucija i kreiranju novih elita, koje se sastoje od raščinjenih sveštenika, „intelektualaca“ bez referenci i fakultetskog, a često i srednjeg, obrazovanja, neostvarenih književnika, polupismenih biznismena i raznih drugih samozvanaca. U takvom nezdravom okruženju, uz stalnu gebelsovsku propagandu, došlo je izvrtanja osnovnih ljudskih vrijednosti, gubitka slobode, nestajanja pojedinačne i kolektivne samosvijesti, te indukovane istorijske amnezije. Nacionalni heroji postaju ljudi koji su svoj privatni i društveni život obilježili beskrupuloznošću i političkim prevarantsvom (Jovan Plamenac), te otvorenim stavljanjem u službu fašističke ideologije (Krsto Popović, Sekula Drljević). Fantastični dokaz ovakvog idejnog egzibicionizma crnogorske oligarhije je i insistiranje jedne od partija na vlasti da po svaku cijenu u državnoj himni sačuva stihove S. Drljevića.

Sve ovo podsjeća na vrijeme kada je dr Mengele bio na vrhuncu svoje slave. Njegova genetička laboratorija opet radi punom parom! Ovoga puta prevazišao je samog sebe – nije se ograničio samo na koncetracioni logor, već na cijelu jednu državu. A sterilizaciji, promjeni boje očiju i amputaciji ekstremiteta, dodao je i nove elemente – brisanje pamćenja, ispiranje mozga, ubacivanje novih sjećanja, kloniranje živih bića (a ne radi se o Doli!) - jednom riječju, promjena individualnog i kolektivnog identiteta.

Čitali smo svi koje su posljedice gubitka pamćenja. A pamćenje je čuvar našega identiteta. Dakle, ko izgubi identitet, izgubio je sebe, a ako izgubimo sebe, izgubili smo sve. Zato, čuvajte se, dr Mengele je među nama i vreba pogodne žrtve.