Kosmet i Krajina

Javno mnjenje u Srbiji je zasićeno uveravanjem da su svetski posrednici, u pogledu budućnosti Kosova i Metohije, dobronamerni i da oni obezbeđuju demokratske osnove budućeg uređena ove srpske pokrajine. Što se tiče Republike Srpske Krajine, o njoj nema ni reči, a njen prognani i obespravljeni narod se ne spominje – kao da se na njega ne odnosi Povelja o pravima čoveka, međunarodno pravo i toliko reklamirani evropski principi i standardi.
 
Debata o budućnosti Kosova i Metohije u Savetu bezbednosti je (18. mart 2007) pokazala dvolično ponašanje zapadnoevropskih vlada i Vlade Sjedinjenih Američkih Država. Njihovi ambasadori su tražili da se Republici Srbiji oduzme teritorija Kosova i Metohije i da se preda šiptarskoj nacionalnoj manjini, koja bi tamo proglasila svoju državu. O nenarušivosti granica suverenih država, nije bilo ni reči, jer se, kako vidimo, međunarodno pravo ne primenjujue – kad treba naneti štetu  Srbiji i srpskom narodu. Zapadni ambasadori se nisu obazirali na činjenicu da nema osnova u međunarodnom pravu da nacionalne manjine mogu otcepiti deo teritorije jedne države. Polazeći od svoje brojnosti na jugu Francuske, to bi mogli učiniti imigranti iz arapaskih zemalja, a Meksikanci na jugu SAD – koji su se tamo doseljavali, istovetno doseljavanju Šiptara na Kosovo i Metohiju. Naravno, zapadne države bi odlučno sprečile svaki takav pokušaj na svojim teritorijama, ali, eto, zdušno pomažu takvu nameru šiptarske nacionalne manjine na Kosmetu. Kad smo rekli da je to dvolični postupak, nismo ničim uvredili vlade Zapada. Te vlade se, pri svakom svom koraku na međunarodnoj sceni, pozivaju na međunarodno pravo i demokratiju, a zanemaruju činjenicu da to međunarodno pravo zabranjuje nasilnu secesiju državne teritorije. (Kad, u odnosima sa Srbijom, izbegavaju da poštuju to obavezno međunarodno pravo, one se, svakako, ponašaju dvolično). Secesiju, izričito, zabranjuju odredbe pravnih načela prosvećenih naroda – definisanih u Članu 38 (s) Statuta Međunarodnog suda pravde u Hagu, u kojem se secesija kvalifikuje kao najteže krivično delo. Zapadnoevropske države su, u svojim zakonodavstvima, predvidele ovo najteže krivično delo – Francuska, Nemačka, Švajcarska, Mađarska...
 
Dvoličnost u spoljnopolitičkom delovanju vlada Zapada uočava se i u njihovom postupku prema prognanom srpskom narodu iz Republike Hrvatske i Republike Srpske Krajine. Kakve su razmere hrvatskog zločina genocida nad Srbima, pokazuje i izveštaj Generalnog sekretara Butrosa Butrosa Galija pred Savetom bezbednosti 15. jula 1993. godine, kad je obavestio da su hrvatske vlade prognale iz gradova (van RS Krajine) 251.000 Srba – u Jugoslaviju i Krajinu i nepoznat broj u evropske i prekomorske zemlje. Zločini Hrvatske nad Srbima završili su se progonom novih stotina hiljada Srba 1995, čime je učinjeno etničko čišćenje u bivšoj federalnoj jedinici Jugoslavije – Hrvatskoj u razmeri od 80%.
Da smo bili u pravu kad smo zapadne vlade okarakterisali kao dvolične, najbolje pokazuje činjenica o progonu Srba – posle takvog hrvatskog zločina genocida, te vlade ne dozvoljavaju da se o tome raspravlja u UN, EU, OEBS-u i drugim međunarodnim organizacijama, a prisilom državnih organa na redakcije medija, obezbedile su potpunu tišinu o obespravljenom srpskom narodu.  Zapadne vlade kriju od svetskog javnog mnjenja da su Srbi u Republici Srpskoj Krajini bili pod zaštitom UN i da Savet bezbednosti i Generalna skupština nisu preduzeli ništa da se Hrvatska pozove na odgovornost i ukloni posledice okupacije teritorije koja je bila pod upravom Mirovnih snaga OUN.
 
Dvoličnost vlada Zapada se ogleda i u tome što u odnosu na Srbe u Republici Srpskoj Krajini nisu uvažavale činjenicu da je bivša Socijalistička Republika Hrvatska bila dvonacionalna. Njen ustav je nedvosmisleno određivao da je Hrvatska država Hrvata i Srba. Znači, oba naroda su bila državotvorna i nikakve značajne odluke se nisu mogle donositi bez obostrane saglasnosti – konzensusa, kako se to kaže u političkom rečniku. Međutim, zapadne vlade i Sveta Stolica su podržale glasanje hrvatskih poslanika u Hrvatskom parlamentu – kada su oduzele državotvornost srpskom narodu, proglasile ga nacionalnom manjinom i onda se pozvale na citiranu odredbu Međunarodnog suda pravde u Hagu – kojom se secesija smatra najtežim zločinom. Ta dvoličnost zapadnih vlada se slikovitije shvata ako uporedimo bivšu dvonacionalnu Hrvatsku sa dvonacionalnom Belgijom. EU, SAD i Vatikan su odobrili da Hrvati proglase Srbe nacionalnom manjinom u zajedničkoj državi, a tako nešto sigurno ne bi odobrili da u Belgiji, recimo, Flamanci oduzmu državotvornost Valoncima i da ih proglase svojom nacionalnom manjinom.
Posle ovog pregleda trenutne situacije na prostoru bivše Jugoslavije, iskrsava još jedan zaključak – porazan za civilizacijsku sliku država Zapada: Zapad i Vatikan su onemogućili državotvornom srpskom narodu u RS Krajini pravo na državu, a uveravaju svet da nacionalna šiptrarska manjina na Kosovu i Metohiji ima pravo na državu.
 
Zapad – usavršeni metodi kolonijalizma

Kad pogledamo ove protivrečnosti u ponašanju zapadnih država, ne ostaje nam ništa drugo, nego da shvatimo da se one ne zalažu za prava čoveka i demokratiju u svetu, nego samo sprovode svoje nove metode kolonijalizma. Dobronamernim ljudima u svetu je to teško uočiti, jer Zapad koristi strahovitu moć medija, kroz čije mnoštvo informacija je se može mnogo toga prikriti i više od toga nametnuti laži kao istina. Okupacija Iraka je najočigledniji primer pretvaranje ove države u koloniju. I prosečni tehničar u centrima za nuklearna istraživanja u SAD je znao da Irak nema mogućnosti da napravi atomsku bombu, ali su ljudi u svetu (u većini) bili ubeđeni da iz Iraka preti opasno oružje. Ta manipulacija poluistinama je prisutna i u naknadnim američkim ''priznanjima'' da je CIA prikupila pogrešne informacije i obmanula Vladu SAD da Irak raspolaže visokom tehnologijom, a on njome nije raspolagao. Zaključak se iz Vašingtona nudio da do agresije ne bi došlo da CIA nije pogrešila. Neverovatno, ovakva ''objašnjenja'' se usvajaju i od strne najobrazovanijih ljudi. U pitanju je podvala – jedna od mnogih. A u toj manipulaciji svetskim javnim mnjenjem, najviše je prisutna tvrdnja o nekakvim tajnim gospodarima sveta. Literatura o vladarima iz senke je najtiražnija i najčitanija. Nema države u svetu u kojoj se nije specijalizovalo nekoliko autora za pisanje knjiga i članaka o svetskim moćnicima – koji, navodno, upravljaju i nemoćnim vladama u Vašingtonu, Parizu, Londonu, Berlinu, Brislu... Vrlo lepo, te vlade čine sve, a odgovorni su neki ''judeo-masoni'', ''bilderberg grupa'', ''komitet 200''... tako to objašnjavaju ''dobro obavešteni'' autori knjiga i članaka o moćnicima iz senke. Mora se priznati, ovo su usavršene metode savremenog kolonijalizma.
 
Kosmet i Krajina – završni čin starog kolonijalnog plana
 
Antisrpstvo i prohrvatstvo je stara poluga kolonijalnog delovanja evropskih sila i Vatikana na Balkanskom poluostrvu. Ima podataka da su se ovakvim spoljnopolitičkim opredeljenjem služile, u vreme svoje otvorene kolonijalne politike, Francuska i Engleska. I one su, naveli smo ranije, pomagale da se što više pravoslavnih Srba pokatoliči, s namerom da se kasnije pohrvate, te da, kad-tad, tako rasrbljeni, budu nosioci stvaranja hrvatske katoličke države na srpskim istorijskim i etničkim teritorijama. Evropske sile su odlučile da to vreme stvaranja Hrvatske na srpskim zemljama, s osloncem na ''hrvatsko srednjevekovno državno pravo'' može da započne razbijanjem Jugoslavije – odmah po njenom stvaranju. Znači, pre Drugog svetskog rata. Taj period evropskog antisrpskog i prohrvatskog delovanja, izučavao je dr Nikola Žutić. Najprilježnije je tome pristupila Velika Britanija, što mi, uz dosadašnje školsko znanje o svojoj prošlosti, nismo mogli ni da zamislimo. A pogledajmo šta o tome piše dr Žutić:
 
''Engleski novinski magnat Rotermir (Rothermeer), preko svojih listova, razvio je između dva rata jaku kampanju za povećanjem Mađarske, koja bi išla do Beograda, i stvaranje Velike Hrvatske, koja bi obuhvatala, pored Hrvatske, Slavonije i Dalmacije, kompletan Srijem do Beograda, zapadnu i centralnu Bosnu i Boku kotorsku. Srbija bi, po njemu, obuhvatala Srbiju s Makedonijom, Crnu Goru i centralnu i istočnu Bosnu s dijelom Hercegovine. Rotermirove granice su bile vrlo podudarne s granicama Banovine Hrvatske iz 1939, s tim što bi Hrvatska bila mnogo više uvećana, s cjelokupnim Sremom i Bokom, i time obuhvatala granice mađarske kraljevske zemlje, 'trojedne' Kraljevine Hrvatske, Slavonije i Srema, i austrijske cesarevine Kraljevine Dalmacije. Nova nacionalna politika Britanije prema Jugoslaviji 1935, koja je potiskivala francuski jugoslovenski unitarni model, rješenje jugoslovenskog teritorijalno-ncionalnog pitanja vidjela je u federalizaciji Jugoslavije, odnosno zagovarala stavaranje 'Velike Hrvatske', preko projekta Banovine Hrvatske i umanjene Srbije – bez Vojvodine... Britanci su predlagali da obe strane (Srbi i Hrvati, SJ) učine kompromis i prihvate pet federalnih jedinica (Slovenija, Hrvatska s Dalmacijom i Dubrovnikom, Bosna i Hercegovina, Vojvodina, Srbija s autnomnom Južnom Srbijom i Crnom Gorom), i dogovore se oko kompetencija centralnog parlamenta i federalnih Sabora, itd. Zamjerili su Beogradu što nastoji da o sudbini Vojvodine odlučuje 'apsolutno kao i sa Makedonijom i Crnom Gorom'. Imali su više razumjevanja za Mačekova nastojanja da Vojvodina dobije 'autnomiju'... Kako ističe istoričarka Mira Radojević, u drugoj polovini tridesetih godina, često je isticana tvrdnja po kojoj je vojvođanski pokret okupljao čak 90% Vojvođana, koji su vojim vođom smatrali Vlatka Mačeka. Međutim, Samostalna demokratska stranka, koja se zalagala za autonomiju Vojvodine, na opštim izborima iz 1938. godine, u Vojvodini dobila samo 7.631 glas, a Dušan Duda Bošković (preteča današnjeg Nenada Čanka), vođa Vojvođanskog separatističkog fronta, izgubio je izbore u svom Pančevu, koje je i tetirano kao njegova izborna tvrđava. Uporno ponavljanje tvrdnje da je cjelokupna Vojvodina podržavala pokret za autonomiju Vojvodine, ostao je, ipak, samo dio stereotipne iskrivljene istorijske svijesti. Liberalne demokracije, naročito Velika Britanija, vršile su pritisak na Beograd i Zagreb, da što prije postignu politički sporazum, kako bi se riješilo tzv. hrvatsko pitanje i sve izraženije srpsko pitanje, i na taj način ojačala homogenost Jugoslavije, koja je trebalo da odigra ulogu saveznika Velike Britanije i Francuske – u očekivanom ratnom sukobu s Nemačkom''.1
 
Neverovatno – kao da je reč o poslednjoj deceniji dvadesetog stoleća (kad je Jugoslavija razbijena i Srbi, u velikom procentu, istrebljeni i prognani iz Velike Hrvatske), a citat se odnosi na britanske planove o Jugoslaviji iz 1935. godine?! Jugoslovenskim istoričarima predstoji obaveza da ponovo pišu istoriju, ne samo staru – da bi opovrgli slovensko doseljavanje na Balkan u 7. stoleću i da bi odbacili ''hrvatsko državno pravo'' iz 1.102. godine, nego da bi činjenično predstavili stvaranje i razbijanje Jugoslavije. Ne treba samo komuniste i Josipa Broza Tita optuživati za antisrpsko delovanje – ako su današnje granice na Balkanu crtali Britanci 1935. godine. Te spolja diktirane granice su prihvatali Knez Pavle i Dragiša Cvetković 1939. godine – stvaranjem Banovine Hrvatske. Toj hrvatskoj autonomnoj državnoj tvorevini u Kraljevini Jugoslaviji, istorijsko utemeljenje je izmislio srpski intelektualac dr Vaso Čubrilović – u svom delu ''Politička prošlost Hrvata'', falsifikujući da su od Drave do Jadrana hrvatske etničke zemlje.2 Komunisti su još dodali i one preko Drave, pa je i vojvođanska Baranja uključena u Socijalističku Republiku Hrvatsku 1945. godine. Možda su komunisti, zbog darovanja Baranje, mogli da uskrate Hrvatima delove zapadne Bosne i Srem od Šida do Beograda – što su Britanci predvideli 1935. godine za Hrvatsku.
 
Ova pretpostavka za Srem je, verovatno, na mestu, ali za bosanske krajeve mora da je, u međuvremenu, nekom na Zapadu pala na um ideja da se pokuša ostvariti, pomalo zaboravljena, austrijska ideja o stvaranju nove nacije u Bosni i Hercegovini – bošnjačke. To je, za sada, uspelo, jer su je muslimani BiH prihvatili i mnogo doprineli razbijanju Jugoslavije, svrstavši se sa separatistima u Sloveniji i Hrvatskoj i započinjući rat protiv pravoslavnih Srba – od 1992. do 1995.
Balkanski državnici su, nema spora, bili samo u rukama Nemačke, Francuske, Britanije, Vatikana i ko zna koga još – bez obzira kojoj su ideološkoj grupaciji pripadali i iz kojeg su naroda poticali.
 
Naravno, Srbi su u ovoj režiji evropskih država i Vatikana prošli najgore, jer su početkom 21. stoleća dovedeni na rub nestajanja (zbog planskog biološkog istrebljenja u oba svetska rata), uz ogromne gubitke svojih istorijskih i etničkih teritorija.
Kad shvatimo da je sve u vezi sa stvaranjem, trajanjem i razbijanjem Jugoslavije planirano u evropskim prestonicama, prinuđeni smo da se pomirimo s činjenicom da i toliko hvaljeni Pokret nesvrstanih zemalja, čije se stvaranje pripisuje dalekovidoj i mudroj politici jugoslovenskog predsednika Josipa Broza Tita, nije mogao biti ništa drugo nego delo kolonijalnih evropskih država i SAD. S ove distance, sve je bilo jednostavno.
 
Bivšim kolonijama je omogućena nezavisnost. Vođe novostvorenih država su bile brojne i nije ih bilo moguće efikasno kontrolisati i pridobiti da svoje države drže u večnom prijateljstvu s dojučerašnjim kolonijalnim gospodarima. Mnogi od njih su indoktrinirani za druge puteve razvoja svojih država, jer su studirali u Sovjetskom Savezu i drugim socijalističkim zemljama. Postojala je mogućnost da se, u tada podeljenom svetu na dva bloka, približe bloku socijalističkih država na čelu sa Sovjetskim Savezom. I jedan i drugi vojni savez su (NATO i Varšavski ugovor) raspolagali novim atomskim oružjem i niko ne bi bio pošteđen smrtonosnih posledica eventualnog rata među blokovima. Bilo je primamljivo i čovečno da se eliminiše ta strahovita pretnja za život na Zemlji, pa je orjentacija novih država da se ne svrstavaju u ova dva međusobno zavađena vojna saveza - davala šanse da se mogući strahoviti svetski rat izbegne. Tako je rođena ideja o Pokretu nesvrstanih (opet, u evropskim metropolama), čime je Zapad postigao svoj cilj – novostvorene države nisu postale saveznice Socijalističkog bloka, a privrednim, trgovačkim i finansijskim poslovima ostale su u tesnim vezama sa razvijenim zemljama Zapada – svojim dojučerašnjim kolonijalnim gospodarima.
 
Ovaj mali izlet u opštesvetsku politiku dvadesetog stoleća je bio obavezan, jer se trajanje Jugoslavije posle Drugog svetskog rata poklapa s potrebom politike Zapada prema Socijalističkom bloku. Kad je (1948) trebalo da se načne savezništvo zemalja Varšavskog ugovora, izbila je pobuna u Poljskoj, a Jugoslavija je proglasila odvajanje od Sovjetskog Saveza. No, to nije izazvalo lančanu reakciju, jer su ostale socijalističke zemlje, uz usputne pretnje iz Moskve, ostale uz Sovjetski Savez - do poslednje decenije dvadesetog stoleća. Ni jugoslovenski sistem socijalističkog samoupravljanja, nije ih značajnije poremetio i podstakao na žešći otpor Sovjetskom Savezu. Posle napuštanja Socijalističkog bloka, Jugoslavija je, kako smo naveli, odigrala i svoju ulogu stvaranjem Pokreta nesvrstanih, pa se može videti da je država Južnih Slovena ostala netaknuta u vreme obavljanja ova dva korisna posla za Zapad.
 
Kad je nestalo Varšavskog ugovora 1989, Zapadu više nije bila potrebna Jugoslavija, pa se pristupilo njenom razbijanju – s antisrpskih pozicija. U tom svetlu, možemo uočiti da su Britanci i u toku Drugog svetskog rata pripremali buduću hrvatsku državu na srpskim zemljama – imajući u vidu svoj plan iz 1935. godine, a ne obazirući se na činjenicu što je tada Hrvatska bila najodaniji saveznik fašističke Italije i nacističke Nemačke. Podatke o tome smo našli u delima dr Veselina Đuretića i mnogim drugim. Đuretić je prikupio podatke da su Britanci lansirali vesti o ''hrvatskim partizanima'', iako je ova antifašistička vojska (predvođena komunistima) u Hrvatskoj, Hercegovini i Bosni bila sastavljena od pravoslavnih Srba - u razmeri većoj od 90 procenata. Ako britanska dokumenta nisu sadržavala odrednicu ''hrvatski partizani'', onda su nosila oznaku o ''kordunaškim'', ''banijskim'', ''ličkim'', ''dalmatinskim'', ''slavonskim'', ''krajiškim''... partizanima, pa se pod tim, takođe, podrazumevalo da su to partizani Hrvati, jer su teritorije pripadale Banovini Hrvatskoj iz 1939. godine. Evo osvrta na ova ogrešenja o tolike srpske žrtve u fašističkoj Hrvatskoj u Drugom svetskom ratu:
 
''Kad su početkom 1944. godine zvanični London, u manjoj mjeri i Vašington, počeli da rezonuju u svjetlosti sovjetskog prodora prema Zapadu, odnos prema, sa Istoka 'ugroženoj', Jugoslaviji i dalje su uslovljavale stare pojmovne odrednice 'hrvatski partizani' (rjeđe i slovenački) i srpski antikomunistički četnici... Legenda o 'hrvatskim partizanima' je postajala toliko snažna da su je brzo, verovatno u strahu od opasnog bumeranga, počeli potiskivati i njeni prevrtljivi protagonisti iz redova hrvatske opozicije u Kraljevskoj vladi i iseljeništva, videći da ona već nagriza 'kapital' njihovog jedinog uporišta – Hrvatsku seljačku stranku i Mačeka''3.
 
Šubašić i ostali Hrvati u Kraljevskoj vladi u Londonu su uzalud pokušavali da srpskim partizanima dodaju, umesto ''hrvatski partizani'', oznake Hrvatske seljačke stranke, jer su, sve je jasno, te 1944. godine, Britanci odlučili da u Jugoslaviji budu na vlasti komunisti. Zato je opstajala propaganda o ''hrvatskim partizanima''. Ovo britansko ratno falsifikovanje će još dugo nanositi štete srpskom narodu. To pokazuje i činjenica da je predsednik Ruske Federacije Vladimir Putin (2005) odlikovao predsednika Hrvatske Stipu Mesića – jer su ''hrvatski partizani'' doprineli pobedi nad nacističkom Nemačkom. Tuga! Vlada Republike Srpske Krajine u progonstvu je odmah pisala ruskom predsedniku i skrenula mu pažnju da su antifašistički borci bili pravoslavni Srbi, a ne Hrvati – sve je bilo uzalud. Iz Moskve niko nije odgovorio na ovo upozorenje.
 
Sad, kad vidimo da Rusija odlikuje predsednika države za antifašističku borbu, a vojska te države je bila fašistička, shvatamo da je sve moguće – u vremenu kojem pripadamo.
A moguće je i to da Vlada Hrvatske proglašava Srbina Nikolu Teslu za jednog od najslavnijih Hrvata, svih vremena. Hrvatska vojska je 1941. pobila skoro sve žitelje u Teslinom rodnom selu, a među njima i njegove bliske rođake.
Sve ovo u vezi sa Srbima u Republici Srpskoj Krajini i stvaranja Hrvatske na srpskim zemljama je zamišljeno, verovatno, i pre engleskog plana iz 1935. godine. Taj engleski plan je samo delimičan – on je bio opširniji, jer su slični (a antisrpski) postojali i u Parizu, i u Vatikanu, i u Carigradu. Oni su dograđivani, proširivani i precizirani – ali uvek s antisrpskih pozicija. Bili su ti planovi, kako smo rekli, čisto kolonijalni. To su i danas. Vidimo da je osnova proširivana i dovela do kolonijalnih ciljeva o kojima ništa još nije sadržavao spomenuti britanski iz 1935. U međuvremenu je uspela antisrpska propaganda i u Makedoniji. Nije bilo verovatno da će se rasrbiti Skoplje – prestonica Srbije u vreme cara Dušana i Ohrid, davno sedište Srpske pravoslavne crkve. Kolonijalni planovi su obuhvatili i šiptarsku nacionalnu manjinu u Srbiji. Kad shvatimo kako je vlast u Jugoslaviji obavljala kolonijalne naloge sa Zapada u Jugoslaviji (izlazak iz Socijalističkog bloka i organizovanje Pokreta nesvrstanih), onda nije čudo što je ta vlast zabranila povratak na Kosmet prognanih Srba u Drugom svetskom ratu i što je sve šiptarske porodice (organizovano slane iz Albanije) naseljavala samo na Kosovu i Metohiji, a ne u drugim krajevima Jugoslavije.
 
***
Ako je za utehu, na ovakvu sudbinu srpskog naroda, ovih godina se pojavljuju političke karte Evrope iz Srednjeg veka i na njima su obeležene, od 9. stoleća, zemlje naseljene Srbima i srpske države. I Srbe i srpske države, te mape se prostiru od Istre do Crnog mora, pa će one pomoći da Srbi rimokatolici (tzv. Hrvati) i Srbi muslimani (tzv. Bošnjaci) shvate da se srpsko nacionalno tkivo ne sme više deliti po verskim šavovima, jer je to, do sada, činjene na osnovu planova evropskih kolonijalnih država.
 
______________________________________________________________
1 Dr Nikola Žutić: ''Srbi rimokatolici takozvani Hrvati'', Beograd, Srpska radikalna stranka, 2007, 320-321.
2 Slobodan Jarčević: ''Gresi istoričara'', Beograd, IPA ''Miroslav'', 2006.
3Dr Veselin Đuretić: ''Saveznici i jugoslovenska ratna drama'' – knjiga druga, Beograd, SANU, 1985, str. 189-190.