Tragedija nepriznate republike - Republika Srbska Krajina I DEO

Nakon završetka operacije “Bljesak” 7. avgusta 1995. sa karte sveta isčezla je republika Srbska Krajina. Malo kome je poznato da je to bila jedna od najvećih i najkrvavijih ratnih operacija u Evropi nakon Drugog svetskog rata. Taj događaj sakriven je u balkanskom kotlu nakon bombardovanja Beograda i Kosova.

Prvi put Krajina je pripojena “Velikoj Hrvatskoj” po naredbi Hitlera 1941. godine, nakon napada na Jugoslaviju. Od dva miliona tamošnjih Srba četvrtinu su ubili, dvesta hiljada su nasilno preveli u katoličanstvo. U kontcentracionom logoru “Jasenovac” su uništtili milion ljudi, uglavnom Srba i Jevreja. Posle rata komunističke vlasti na čelu sa hrvatskim liderom Josipom Brozom Tito ostavile su Krajinu u sastavu Hrvatske.

Vreme promena

Avgusta 1989. iz Ustava Socijalističke Republike Hrvatske, na teritoriji koje je živelo milion srba, izbačen je srbski jezik kao jezik srba Hrvatske. Situacija se pogoršava početkom devedesetih kada je na političku arenu stupio budući predsednik Hrvatske Franjo Tuđman. Ovaj naconalista i antisemist, poznat svetu po frazi: “Hvala Bogu da moja žena nije ni srbkinja niti jevrejka”, prvo je uništio “muzej žrtava ustaškog genocida” i bratskog groblja u Jasenovcu. Počinje masovno otpuštanje Srba sa posla, zatvaraju srpske škole, uvode zabranu srbsko-hrvatskog ćiriličnog pisma. Istovremeno sa tim događajima menjaju hrvatsku simboliku, preporočuje se po zlu poznata “šahovnica” - zastava “Velike Hrvatske” iz vremena hitlerovske okupacije, omraženi simbol mnogim narodima Jugoslavije. Po celoj zemlji počinju hapšenja i nestanak Srba. Lokalni parlament u Zagrebu donosi Hrvatski Ustav, koju proglašava “nacionalnom državom hrvatskog naroda”. 25. decembra 1990. stupa na snagu zakon po kome Srbi postaju nacionalna manjina i nemaju pravo na samoupravu.

20. februara lokalni parlament donosi uredbu da na teritoriji Hrvatske ne važe jugoslovenski zakoni. Nakon nedelju dana krajiški Srbi donose odluku da se na njihovoj teritoriji primenjuju samo zakoni Federativne Jugoslavije. Srpske opštine Krajine proglašavaju nezavisnost od Hrvatske. U martu počinju prvi sukobi: u naselju Pakrac, potom u nacionalnom parku “Plitvička jezera”. Hrvati su pravdali svoj upad u Krajinu, tvrdeći da im ta zemlja istorijski pripada.

Dvostruki standardi zapada

U to vreme okupljaju se najamnici iz Evrope. Prva međunarodna grupa bila je formirana u Zagrebu, u njen sastav ušli su Austrijanci, Nemci, Amerikanci, Španci, Englezi, Francuzi. U Krajini je 12. maja 1991. organizovan referendum o nezavisnosti, koji je, u duhu dvostrukih standarda, bio ismejan od strane zapadnih sredstava informacija kao “farsa  koja izigrava demokratiju”. Niko od njih nije se saglasio sa voljom krajiških srba. Referendum “o nezavisnosti i samoopredelenju” koji je u Hrvatskoj organizovan nakon nedelju dana na zapadu su primili sa dužnim razumevanjem u uvažavanjem.

25. juna Hrvatska je proglasila punu nezavisnost od Jugoslavijie Kroz mesec dana na proširenoj sednici predsedništva SFRJ doneta je odluka da se “ne primenjuje sila”. Ali, hrvatskom rukovodstvu to nije bilo dovoljno. Franjo Tuđman pozvao je narod da se pripremi na sveopštu borbu za odbranu Hrvatske. U jesen je počeo masovni teror po celoj Krajini.

Rukovodstvo Jugoslavije saglasilo se 23. novembra 1991. godine sa planom Sajrusa Vensa koji je predviđao da Jugoslovenska narodna armija napusti Hrvatsku, da se prognani vrate, da se organizuje višenacionalna policija i razoružaju krajiški Srbi.

Opravdana drskost

Od leta 1991. do januara 1992. vode se žestoke borbe za Istočnu i Zapadnu Slavoniju. Kao i pola veka pre toga, počeo je genocid nad srbskim narodom . Ne sme se zaboraviti da su Srbska Krajina, Banija, Kordun i Lika bili najjači bedem Narodno oslobodilačke vojske Jugoslavije koja se uspešno borila protiv okupatora za vreme drugog svetskog rata. Zato su ljudi ponovo uzeli oružje i pružili otpor “novopečenim ustašama”.

Januara 1993. hrvati su okupirali Ravne Kotare i branu Perućac koju je duže vreme štitila jedna porodica. Da su oni minirali branu, voda bi sa tridesetmetarske visine smlela grad Senj.

Septembra 1993. hrvatske snage napale su “Medački džep” - niz naselja uz jadransku obalu, severno od Zadra. Operacija je nosila naziv “Spržena zemlja”. Kontrola nad tom teritorijom bila je predana mirovnim snagama, no ona je do tog vremena potpuno “očišćena” od Srba – nezaštićenog građanskog stanovništva. Sve kuće su bile spaljene, stoka zaklana, poljoprivredne mašine, oprema i inventar razneta i pokredena, bunari sa vodom zatrovani. Postoje objavljeni materijali koji dokazuju da su zarobljene Srbe nabijali na kolac, vadili im oči, rezali uši, žive bacali u jame. I pored toga do danas Haški Tribunal nije pokrenuo nijedan krivični postupak ni po jednoj takvoj činidbi. Može se zaključiti da su se takozvani “mirotvorci» OUN rukovodili principom da se ne mešaju. Po svedočenju Kanađana, Hrvati su im plaćali velike sume novca da im nebi pravili smetnje. Na taj način Hrvati su dobijali uniforme mirotvoraca i u društvu stranih vojnika slobodno ulazili u srbska sela. Kao posledica u nekoliko “mirotvoraca” konstatovane su “sumnjive” bolesti. Kanađani su uzeli uzorke vode i zemlje, pa su u njima našli tragove hemijskih bojnih otroiva. Ova informacja, iz nepoznatih razloga, nije dobila dužnu pažnju OUN.

Dodatak:

Februara 1993. godine, nakon napada hrvata na Krajinu, koja se nalazila pod zaštitom mirotvoraca OUN, Slobodan Milošević u intervjuu ruskoj novini “Pravda” optužio je Nemačku za raspad Jugoslavije.

“O poziciji Srbije.... Mi poziciju nikada nismo menjali; uvek smo bili za mirno rešenje pitanja. Mi nismo ossporavali i ne osporavamo pravo bilo kog naroda na samoopredelenje. Podrazumeva se da takvo pravo ima i srbski narod. Vi se sećate šta se desilo. Slovenija i Hrvatska su se jednostrano odelile od Jugoslavije, odelili se primenom sile. Takve korake je podržao onaj ko je za to bio zainteresovan. Mi smo se suočili sa neobičnom činjenicom: međunarodna zajednica priznalo je kao važnije pravo na otcepljenje , nego pravo da se ostane u svojoj državi. Time je bio izvršen veliki zločin: srušena je Jugoslavija – država koja je bila jedna od osnivača OUN. Reći ću direktno: za svi tim događajima stoji politika Nemačke. Upravo u interesu nemačko-katoličke alijanse - rušenje ne samo naše države, nego i vaše. Sve je počelo ujedinjenjem Nemačke. Odmah nakon što se to desilo Nemačka je počela da kažnjava pobednike u drugom svetskom ratu. Štampa je sa nemačkom preciznošću podelila svet na dobre i loše. “Dobri” - to su oni koji su u drugom svetskom ratu bili sa nemačkom i poraženi. A “loši” - to su pobednici koji nisu bili sa njima. Jugoslaviju je zbog toga trebalo razbiti. Jugoslavija je bila prva žrtva politike revanšizma”

Iz sećanja mirotvoraca:

“Video sam stariju ženu kojoj su izvadili oči. Ona je na rukama držala mrtvog muža i odbila je da pođe sa nama...
Mi smo podigli jednog čoveka da bi ga stavili u vreću, njegov mozak se prosuo na moju obuću...
Vreće sa telima bile su složene u travi pored ograde, iznenada se pojavio hrvatski tenk i specijalno je preko njih prešao nekoliko puta, iako nije znao da li su tela Srba, Hrvata ili Muslimana.

(Nastavak sledi)