Krupnokalibarski mitraljez Vladimirova

Pronalasci inženjera, između ostalog vojnih, vrlo često decenijama mogu da nadžive svoje pronalazače. Tako je bilo i u slučaju krupnokalibarskog mitraljeza Vladimirova – KMV, napravljenog 1944. godine. KMV u sebi spaja brzinu paljbe mitraljeza sa probojnošću protivtenkovske puške i namenjen je za borbu protiv lako oklopljenih ciljeva, vatrenih sredstava i žive sile protivnika, koja se nalazi iza lakih zaklona, kao i u svojstvu protivavionskog mitraljeza. Ovaj mitraljez koji je bio primljen u naoružanje u sovjetskoj armiji 1949. godine ispostavio se toliko uspešnim, da se do sada eksploatiše ne samo u ruskoj armiji, već i u mnogim drugim zemljama. Između ostalog, sada je u ruskom naoružanju modifikacija KMV – tenkovski mitraljez.

Ova varijanta ima osobenosti konstrukcije uslovljene specifikacijom njegovog korišćenja u oklopnoj tehnici. Na primer, radi daljinskog upravljanja vatrom, mitraljez je opremljen elektronskim okidačem, koji radi pomoću baterije. Uređaje za nišanjenje mitraljez nema, navođenje se vrši pomoću optičkog nišana. Ali glavna prednost mitraljeza je kalibar – 14,5 milimetara. Oklopna probojnost metka prilikom paljbe iz KMV – KMVT po čeličnom oklopu RHA standarda NATO-a ispostavila se toliko velikom, da je na realnim taktičkim distancama od oko 500-800 metara vatra KPV-KPVT osiguravala sigurno probijanje bilo kog oklopa i pogađanje osnovnih oklopnih transportera mogućeg protivnika, uključujući najmasovniji BTR M113. Upravo zato, počev od 70-ih godina i do danas, u tehničkim zadacima za oklopne mašine koje se prave u zemljama NATO-a po tipu BMP, BTR, BRDM i lake tenkove uvode se zahtevi zaštite od vatre mitraljeza od 14,5 milimetara. Zahtev je bio jedan od urzoka praktično dvostrukog povećanja bojeve mase osnovnih borbenih vozila NATO pešadije Marder i Bredli u odnosu sa sovjetska borbena vozila.