Međunarodna zajednica izazivač krize na teritoriji SFR Jugoslavije, 2 deo

01.05.2021. god.

KRITIČNI ODNOS PREMA ANGAŽOVANJU TZV. MEĐUNARODNE ZAJEDNICE NA STRANI MUSLIMANSKO-HRVATSKE KOALICIJE

Međutim, pored negativanog i nekorektnog odnosa prema Srbima od strane tzv. Međunarodne zajednice – članica NATO-a na čelu sa SAD i nekih islamskih zemalja, dosta je primera kritičkog odnosa prema angažovanju te tzv. međunarodne zajednice na strani muslimansko – hrvatske koalicije, pa iz samih tih zemalja. Mnogi državnici, bivši političari, politički analitičari, visoki vojni rukovodioci i mediji su imali sasvim suprotan stav od te tzv. međunarodne zajednice. Moguće je samo neke od tih stavova navesti:

- Tako, Indijski list «Patriot» objavio je, 18. avgusta 1992. godine, komentar u kojem se ističe da se Srbima u Bosni mora priznati pravo na nezavisnost, jer je to isto pravo priznato i dato i Hrvatima i Slovencima. «Ne može postojati jedan zakon za Hrvate, Slovence i Bosance, a drugi za Srbe», ističe se u komentaru i naglašava da je rešenje krize u Bosni i bivšoj Jugoslaviji jedino moguće ako se Srbima u Hrvatskoj i Bosni, kao i Hrvatima i Bosancima, dozvoli da imaju svoju nezavisnu «državu».

Priznavanjem nezavisnosti Bosne i Hercegovine, zapadne zemlje su počinile pravi kriminal, komentariše ovaj indijski list 20. decembra 1992. godine Priznavanje Slovenije i Hrvatske bila je potpuna glupost, ali je posle takvog koraka isti princip morao da se primeni i za Srbe. Tvrdnja da Srbi, Hrvati i Slovenci ne mogu da žive više zajedno, tada je na Zapadu isticana kao apsolutna istina. Sada međutim Zapad tvrdi da muslimani, Srbi i Hrvati mogu srećno i zajedno da žive u jednoj, integralnoj Bosni, što je takođe notorna glupost, kaže «Patriot». Muslimani su religijska grupacija, a ne narod, bosanski muslimni su poreklom Srbi i prirodno je da žive u srbskoj državi, tvrdi «Patriot». Realnost je vidljiva u Bosni – Hrvati i Srbi već imaju svoje države i sasvim je normalno očekivati da sledeća faza bude prisajedinjenje tih delove Bosne matičnim zemljama – Srbiji i Hrvatskoj.

- Pariski «Liberasion», 22. avgsuta 1992. gdoine, tvrdi da «vlasti Bosni i Hercegovini» sprovode politiku etničkog čišćenja, mada se uporno brane od takvih optužbi, a reporter časopisa «Indenpedent», dana 23. avgusta 1992. godine, iz Njujorka na osnovu uvida u poverljive izveštaje, koji su terenski komandanti UNPROFORa. dostavili generalu Satišu Nambijaru, tvrdi da su nekoliko najstravičnijih pokolja u Sarajevu, uključujući i ubistvo 16 civila u redu za hleb, počinili muslimani da bi pridobili svetsko javno mnenje za vojnu inetrvenciju, a ne Srbi koji okružuju grad.

- Moskva je prvi put, 22. novemra 1992. godine, javno opomenula Tursku da njena uloga u ratu u Bosni i Hercegovini «nije nezapažena». Ankari je prebačeno da se veoma aktivno opredelila za političko, materijalno i svako drugo pomaganje muslimanima.

- «U bivšoj Bosni i Hercegovini se vodi narodnooslobodilački rat Srba sa svojim vekovnim ugnjetačima i krvnicima i to za svoj biološki opstanak», piše moskovska «Pravda» 14, jula 1992. godine. «Rat koji nikako nije međunarodni konflikt, kako ga pogrešno naziva međunarodna zajednica, istovremeno je i antikolonijalni i međukonfesionalni i antiintreven cionistički, ali nikako nije građanski». Po mišljenju Vladimira Makarova, «pošto se početkom juna 1994. godine na prostoru bivše Bosne i Hercegovine obrazovala Federacija Bosne i Hercegovine, sa perspektivom njenog priključenja Hrvatskoj, sukobljene strane više nisu građani jedne ezmlje. Pupčana vrpca legitimiteta postojanja bosanskih Turaka i Hrvata na srbskoj zemlji je prekinuta». Iteresantan je, po «Pravdi», nacionalni sastav stanovništva na prostoru bivše Bosne i Hercegovine koje se sastoji od starosedelaca bosanskih Srba, od doseljenika Hrvata – kolonista, do bosanskih muslimana.

- List Ministarstva odbrane «Krasnaja zvezda», 17. avgusta 1994. godine, piše da je mirovna uloga Ujedinjenih nacija u bivšoj Bosni izopačena i da su se one svrstale na jednu od strana u konfliktu. Danas ni za koga nije tajna, kaže list, da su Ujedinjene nacije stale na stranu onih zapadnih sila koje se, propagirajući tezu o navodnoj srbskoj agresiji, otvoreno neprijateljski odnose prema jednoj od strana u konfliktu. Nije zbog toga slučajno da se pojedini posmatrači Ujedinjenih nacija, kako navodi list, kroz prste gledali na zverstva muslimanskih fanatika i hrvatskih ustaša, prikupljajući u isto vreme podatke o dimnoj zavesi Ujedinjenih nacija iza koje se muslimani u Bosni naoružavaju. List citira američke izvore prema kojima je prošle godine za naoružavanje muslimana dato 15 miliona dolara, koje su navodno islamske zemlje prikupile na ime humanitarne pomoći. List Ministarstva odbrane Rusije zaključuje da se iz rata u Bosni mora izvuči pouka da se ljudi ne mogu silom naterati da žive zajedno, kao što se silom ne mogu razdvajati.

Srbskom narodu na ovom prostoru prestoji još jedna odluka, možda najveća u njegovoj dosadašnjoj istoriji. Da li reći «DA» mapama takozvane svetske Kongtakt-grupe i izgubiti zauvek vekovna ognjišta, izdati svoju srpsku braću koja žive na tim prostorima u ime nekog planiranog mira ili pak reći «NE» i preuzeti na sebe odgovornost za sve ono čime nam prete svetski moćnici. Zapad je ponudio «rešenje». Skrojio je nove granice, kojima je srbski narod zbio u torove okružene neprijateljem. Industriju, plodno zemljište, vekovna srbska ognjišta, oni su dodelili Hrvatima i muslimanima. Taj isti zapad zaboravio je jedno, da o promeni granica odlučuje narod.

«ODSKOČNA DASKA» KA EVROAZIJI

Na tajnom sastanku u Briselu 13. marta 1999. godine čelnici NATO (prisutni generali Klaus Nauman, Vesli Klark, Švarckopf, Anderson, Rouzman, Žak Klajn; Vilijem Voker i Berbžnar Kušner) su doneli odluku o napadu na Jugoslaviju. Tada je, između ostalih ciljeva, zacrtano da se «stvore uslovi za stvaranje nzavisne države Kosovo, koja će funkcionisati samo uz prisustvo NATO snaga, a one se neće povlačiti najmanje dvadeset godina. Nezavisna država Kosovo će se kasnije pripojiti Albaniji i uz uzimanje teritorije Srbije, zapadne Makedonije, Malesije od Crne Gore i severnog dela Grčke stvoriti Veliku Albaniju, koja će dominirati Balkanom i svim putnim i vazdušnim koridorima prema Aziji i Africi».

Kosovo i Metohija su prostor koji ima u geostrateškom smislu veoma značajan položaj. Iz tog razloga je njegovo oduzimanje od Srbije bilo bliži cilj agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju, pa je nemački političar Vili Vimer uputio memorandum kancelaru Šrederu 2. maja 2000. godine o politici Sjedinjenih Američkih Država koju su američki visoki predstavnici izložili na konferenciji saveznika u Bratislavi krajem aprila 2000. godine na kojoj su Amerikanci «tražili da se u krugu saveznika što je moguće brže izvrši međunarodno priznavanje nezavisne države Kosovo «.

Iz tog prostora moguće je kontrolisati pojas od Jadranskog do Crnog mora, posebno zbog činjenice da je Albanija pretvorena u bazu NATO-a i da su Bugarska u Turska članice tog saveza. U takvoj situaciji Srbija se isprečila kao smetnja na putu čvrste geografske povezanosti u skladu sa strateškim američkim planovima o Evroaziji. Zbog toga je trebalo okupirati Kosovo i Metohiju kao teritorijalnu sponu od Albanije do Turske. Iako je ovo mali prostor, on je po svojoj konfiguraciji i sa svojom infrastrukturom pogodan za instaliranje vojnih baza velikog kapaciteta. Tako će NATO, odnosno Sjedinjene Američke Države, imati snažno uporište i položaj koji direktno ugrožava ruske strateške interese na Balkanu, Evropi i azijskom kontinentu. Kontrola ovog prostira otvara puteve prema Bliskom i Srednjem istoku, kao i prema Kaspijskom moru i izvorima nafte u tom području. Cilj je odsecanje Rusije od južnih mora i njeno potiskivanje na sever.

«Na putu ostvarivanja svoje strategije osvajanja sveta, Sjedinjene Američke Države su uz pomoć svojih evropskih saveznika, inače bivših kolonijalnih sila, a koristeći NATO kao ofanzivnu i agresivnu vojnu organizaciju, pod plaštom demokratije i zaštite ljudskih prava, agresijom na Jugoslaviju došle na liniju koja deli Evropu od istočnog dela sveta i Azije, na to, kako kaže Harold Mekinder, 'stožerno područje', 'srce zemlje' i 'odskočnu dasku za gospodarenje svetom'. Po svom položaju Kosmet je 'trbuh' Jugoistočne Evrope, a u istorijskom, istorijsko-kulturnom, ekonomskom i geopolitičkom pogledu bitno područje velikog strateškog značaja za Srbiju».

Za ostvarivanje svog cilja, NATO i Sjedinjene Američke Države su iskoristili činjenicu da većinu stanovništva Kosova i Metohije čine Albanci koji su tokom proteklog veka na genocidan način proterali Srbe, Crnogorce i druge nealbanske narode. Na ovo područje tokom prošlog veka doselilo se stotine hiljada stanovnika Albanije stvarajući tako povoljno tlo za stvaranje tzv. Velike Albanije.

Neoborive su činjenice da su Albanci na Kosovu i Metohiji uživali sva prava nacionalnih manjina, da je Kosovo i Metohija postojbina i kolevka srbskog naroda, da su tu najstariji srbski verski objekti sa manastirima u kojima je vekovima bilo sedište Srpske pravoslavne crkve.

«Tvorci strategije novog svetskog poretka i njihovih planova prema Jugoslaviji i Kosmetu kao njenom delu veoma dobro poznaju sve ove istorijske činjenice kao i stanje i odnose na području ove pokrajine. Prilikom opredeljivanja neposrednih ciljeva, metoda i sredstava za realizovanje svojih planova osvajanja Jugoslavije očigledno je procenjeno da su Kosovo i Metohija ne samo važna geostrateška tačka već da po njihovom mišljenju predstavlja najslabiju tačku i najosetljivije mesto na koje treba izvršiti udar spolja uz pomoć dugo pripremanih snažnih terorističkih grupa i organizacija Albanaca na Kosmetu i iz Albanije. Naravno za jedan takav poduhvat i jednu zamašnu i rizičnu operaciju, punu neizvesnosti u njeno ishodište i posledice na najširem međunarodnom planu, akteri agresije na Jugoslaviju preko i povodom Kosmeta morali su se potruditi da politički i propagandno pripreme teren zbog svoje i svetske javnosti. Oni su stoga u dužem periodu, naročito tokom 1998. i početkom 1999. godine vodili opsežnu propagandnu kampanju čija je poenta bila na tobož obespravljenom albanskom stanovništvu i na zahtevu da se Kosovu i Metohiji obezbedi veća autonomija. To je naravno, kako se kasnije pokazalo, bila propagandna magla da se prikriju pravi ciljevi».

Proglašenjem nezavisnosti Kosova od Srbije je istovremeno proglašenje zavisnosti od Sjedinjenih Američkih Država. Danas Sjedinjene Američke Države diskretno kontrolišu sve balkanske državice i entitete sa značajnom muslimanskom populacijom.

Angažovanjem na Kosovu i Metohiji Sjedinjene Američke Države su zaposele ključnu geostrategijsku tačku Balkana, sa koje je moguće kontrolisati snopove važnih transbalkanskih direktrisa i geostrategijskih pravaca prema Istoku, Severozapadu i Jugoistoku, a u NATO su ugradile elemente koji će isključiti u dogledno vreme ugrožavanje njihovog prisustva i interesa u Evropi. Posedovanjem ove ključne tačke Balkana povećava se strategijska dubina NATO u odnosu na Rusku Federaciju i narušava regionalna vojna ravnoteža na spoju evroazijskog kontinenta u korist NATO. Odavde se dominira Crnim morem, Jadranskim morem i Sredozemljem. Prebaziranje dela NATO snaga na prostor Jugoistočne Evrope i Balkanskog poluostrva predstavlja strateško približavanje vazduhoplovno-kopnenih snaga NATO prostoru srednje Azije i centralnih delova evroazijskog kontinenta.

Pored omogućavanja manevra i dejstava snaga NATO u svim pravcima, Kosovo i Metohija su omogućili dislociranje brojnih snaga sa teritorije Zapadne Evrope, posebno Nemačke, kontrolu komunikacija, kontrolu širenja islama u Evropi...

U tom cilju je i izgrađena vojna baza «Bondstil» kod Uroševca, najveća američka baza na svetu izvan Sjedinjenih Američkih Država kao prvi korak ka širenju američkih baza prema Istoku. Širenje baza nastavljeno je sporazumom sa Rumunijom u Bugarskom o otvaranju po četiri baze na teritoriji svake od njih. Interesanto je da će dve baze kod bugarske luke Burgas biti locirane u blizini račve dva evropska gasovoda. Planira se otvaranje protivraketnih baza u Poljskoj i Češkoj. Tako je danas u Evropi više baza nego u vreme hladnog rata.

ZAKLJUČAK

Nestankom Varšavskog ugovora i raspadom Sovjetskog Saveza nestao je i višepolarni sistem odnosa u međunarodnoj zajednici. Sjedinjene Američke Države su ostale bez konkurenta na geopolitičkoj sceni. Da bi ova preostala svetska velesila ostvarila svoj koncept trajnog prusustva na svim važnim područjima iskoristila je svoj položaj vodeće sile u Severnoatlantskom savezu (NATO). Umesto «ugrožavanja od strane Sovjetskog Saveza» nametnuto je «ugrožavanje bezbednosti ostalih članica ovog preostalog vojnog saveza».

Da bi ostvario koncept trajnog prisustva NATO je morao izaći izvan zone odgovornosti koja je definisana Vašingtonskim sporazumom 1949. godine i na 50-godišnjicu svog postojanja je testirao svoj novi strateški koncept na teritoriji Savezne Republike Jugoslavije izmišljajući humanitarnu katastrofu na teritoriji Kosova i Metohije. Pokrenute su najjače vojne snage protiv jedne male nezavisne države.

Za takvu akciju više je razloga: (1) borba za opstanak NATO (čitaj Sjedinjenih Američkih Država) na evropskom tlu i sprečavanje jačanja uticaja ujedinjene Nemačke na prostoru Balkanskog poluostrva i ostvarenja vekovnog nemačkog sna o prodoru na istok; (2) zauzimanje «odskočne daske» za prodor prema prostoru Evroazije ka ogromnim prirodnim rezervama, koje su prema američkom stavu nepravilno podeljene, na jednom od krakova klešta kojima se obuhvata Ruska Federacija ; (3) Sjedinjene Američke Države putem podrške bosansko-hercegovačkim muslimanima i Albancia na Kosovu i Metohiji nastoje da dokažu da nisu antimuslimanski orijentisane , ali i da ostvare zamisao Bžežinskog da se kordonom muslimanskih zemalja izoluje i neutrališe Rusija i odseče od evropskog zaleđa presecajući joj puteve prema toplim morima.

Američka globana hegemonija sa sistemom saveza i koalicija obuhvatila je čitavu planetu. Zapadna koalicija, koju predstavlja NATO, obuhvatila je najuticajnije države Evrope i Amerike, stvarajući od Sjedinjenih Američkih Država ključnog predvodnika. NATO ima strateški značaj u ostvarivanju nacionalnih interesa zapadnoeropskih država i Sjedinjenih Američkih država, u prvom redu ekonomskih. Zbog toga su u NATO-u brzo izvršene doktrinarne i organizacione pripreme da ova organizacija zameni snage Organizacije Ujedinjenih nacija u «uspostavljanju mira» u svim regionima sveta, odnosno uspostavljanja novog svetskog poretka.

Umesto hladnog rata otvoreno je više ratova u kojima se intenzivno troši ratni materijal i stvaraju uslovi za prozvodnju novog. Vojni efekti NATO-a se približavaju energetskim izvorima Bliskog istoka i tokovima transporta nafte i gasa iz Kaspijskog bazena, tj. regionima budućih žarišta sukoba, kako bi se što efikasnije kontrolisale regionalne i lokalne krize i time »štitila nacinoalna bezbednost» Sjedinjenih Američkih Država. Zapadna alijansa se postavlja kao faktor uspostavljanja i održavanja mira u svetu u saradnji, često i bez nje, sa Organizacijom Ujedinjenih nacija nastojeći da iz te uloge vremenom potpuno istisne vojne snage Organizacije Ujedinjenih nacija, stalno naglašavajući da su «one neefikasne».

Ova politika je primenjena protiv Vojske Republike Srpske 1995, Iraka, Savezne Republike Jugoslavije 1999. godine. Pokrajina Kosovo i Metohija je posle toga pružila mogućnost da NATO postane nezavisan od bilo koje međunarodne organizacije. U tu svrhu je obezbeđena medijska podrška, odabrana terminologija, obezbeđena prikrivena koncepcija i sve što to trebalo da uveri svet u neophodnost NATO-a kao lidera u sistemu evropske bezbednosti.

Rat NATO-a protiv Savezne Republike Jugoslavije je predstavljao fazu izgradnje sistema upravljanja svetom demonstracijom sile protiv država koje se ne pokoravaju onima koji zavode novi svetski poredak bez odobrenja Ujedinjenih nacija, naglašavajući da NATO ima prioritete u odnosu na Organizaciju Ujedinjenih nacija i OEBS, rušeći tako sistem međunarodnog prava, proveravajući tako rekaciju pojedinih evropskih država i Rusije na legitimisanje agresije i smanjivanje uloge Ujedinjenih nacija.

Zapadne sile na čelu sa Sjedinjenim Američkim Državama nisu slučajno odabrale pravac širenja zone NATO na istok i jugoistok Evrope, posebno proširivanjem obaveza na zemlje Istočne Evrope, koje si bile članice Varšavskog ugovora.. Time se raelizuje strategija o «kontroli i upravljanju krizama». Kao krajnji cilj proširenja NATO postavljen je da se Rusija potisne na periferiju evropskih zbivanja i da se njen uticaj ograniči, te da Sjedinjene Američke Države ostanu jedina svetska velesila.

Tako je NATO postao američka «šapa» nad Evropom i predstavlja «srateška klešta koja se stežu oko Rusije», kao političkog centra Evroazije.

I na kraju, teoretičari su zaključili da je «rat ništa drugo nego nastavak politike drugim sresstvima» , a razvoj događaja oko Kosova i Metohije potvrđuje tvrdnju da je i «mir nastavak rata drugim sredstvima». Da je tako govori i činjenica da Kosovo i dalje ima centralno mesto u strategijskim prioritetima Zapada, da se posle proglašenja nezavisnosti Kosova vrši ogroman pritisak na zemlje, pa i na samu Srbiju da priznaju tu nezaisnost i tako omoguće ulazak ove samoproglašene države u Ujedinjene nacije i tako ostvari cilj Sjedinjenih Američkih Država vodeće sile jedinog preostalog vojnog saveza u svetu.

Boško Antić

kontraadmiral u penziji

Izvor
Tanjug
/ vostok.rs

Komentara (0) Ostavite Vaš komentar Objavite novost

PREDHODNA NOVOST

SLEDEĆA NOVOST

NOVOSTI IZ RUBRIKE

Hronika specijalne vojne operacije za 22.1..2024.

Ruski vojnici izveli su udar na parking za avione na aerodromu u rejonu Aviatorskog, uništivši jedan od stacioniranih letelica. Na Kupjansko-Svatovskom pravcu ruske snage su podigle za