„Samo osiromašeni um može postati dio organizacije koja ga je bombardovala osiromašenim uranijumom“

27.06.2019. god.

Predsednik Prave Crne Gore Marko Milačić učestvovao je na drugom međunarodnom simpozijumu pod nazivom „Posledice bombardovanja Jugoslavije osiromašenim uranijumom 1999“ na Univerzitetu u Nišu, u organizaciji Advokatske kancelarije Aleksić.

Prenosimo izlaganje Milačića u celosti:

"Dolazim iz Crne Gore u kojoj zvanično vlada takav um: do te mjere osiromašen da je po diktatu njihovih mentora, takođe osiromašenih umova, ugurao, na silu, mimo volje većine i mimo referenduma, moju zemlju u okrilje NATO saveza. Osiromašeni um ne brine za osiromašeni uranijum, takav um lišen je osjećaja odgovornosti pred čovjekom i istorijom.

30. maja 1999. godine moja zemlja, Crna Gora, imala je bliski susret sa osiromašenim uranijumom. Devet godina nakon našeg prvog bliskog susreta sa osiromašenim umovima koji su došli na vlast u Crnoj Gori i do danas radioaktivno zrače, na celu takvih je Milo Đukanovic.

Tog maja 1999. godine bombardovano je poluostrvo Luštica. Još preciznije rt na njemu - Arza. To je biser i kapija Boke Kotorske na kojoj se nalazi tvrđava, tu podignuta za vrijeme Austrougara. Takozvana „primorska tvrđava Boka“. To je bila druga po važnosti vojna baza Austrougarske monarhije na Jadranskoj obali. Davnije, na tom biseru planete, tu je bila antička tvrđava iz koje su sačuvani fragmenti većih amfora i posuda.

NATO je, baš tu, ispalio skoro 500 projektila, 30 mm, iz topa na avionu A-10 Tunderbolt. Oko 300 projektila bilo je sa penetratorom od osiromašenog uranijuma. Ukupno oko 88 kg osiromašenog uranijuma. Za one koji ne znaju, rt Arza, njegova južna strana je površine tek nekoliko ovolikih sala. Na tu površinu zasuto je skoro 100 kg osiromašenog uranijuma.

Isti dan na teren su izašli pripadnici vojske, četa iz sastava ratne mornarice vojske Jugoslavije. Izviđanje su direktno, na licu mjesta, na rtu Arza, sprovodile starješine jedinice: rezervni poručnik, komandir drugog voda i komandir prvog izviđačkog odjeljenja. Jedan od njih je moj prijatelj Veselin Janjušević. On golim rukama sakuplja fragmente penetratora od osiromašenog uranijuma, djelove zrna i sve što se moglo vidjeti golim okom i tako sakupljeno, zajedno sa dvojicom saboraca, prevozi u objekat bivše Austrougarske izvidnice u blizini, gdje taj radioaktivni otpad ostaje naredni duži period.

Dok oni maltene goloruki čiste taj otrov zasut sa neba, oni koji su ga tu isporučili, NATO vojnici i piloti, još na vojnim obukama, u priručniku pod odjeljkom “Zlatna pravila” uče da se na udaljenosti do 500m od tenka, vozila ili zgrade, pogođene projektilima sa osiromašenim uranijumom obavezno mora nositi maska.

Ovi mladi vojnici nisu čitali NATO udžbenike i nisu bježali na udaljenost od pola kilometra, već su bili u središtu, epicentru najveće radijacije po glavi stanovnika u tom trenutku, na čitavoj planeti, usred bisera Boke.

Samo sa jednim ciljem – da se takvom primitivnom dekontaminacijom što brže ukloni što više osiromašenog otrova, rizikujući svoje živote i svoje zdravlje. Spavali su i boravili na dvadesetak metara od deponovanog materijala čuvajući da narod i đeca sa njim ne dođu u dodir.

Tek dvije godine nakon toga počela je zvanična dekontaminacija i od procijenjenih 88 kg uklonjeno je nešto manje od 80 kg i više slojeva zemlje, kamena i sve deponovano u bunker. Ostalo je oko 10 kg. Godinma nakon toga, sve do danas, mjerenja zračenja na rtu Arza variraju od izvršioca mjerenja. Raspon je od 50 do 350 puta više od lokalnog nivoa prirodnog fona zračenja. Teren oko Arze kontaminiran je u krugu 20-30 km od samog mjesta dejstva municije.

U Crnoj Gori se o ovome ne govori. Običan svijet, a prije svega mladi ljudi koji su tada bili rođeni, o ovome mahom ne znaju ništa. Razlog je jednostavan: osiromašeni umovi koji su nas bombardovali osiromašenim uranijumom, na vlasti u mojoj zemlji održavaju i kontrolšu njima srodne osiromašene umove koji su sami po sebi kriminogeni i radioaktivni.

Oni nas bez prekida, od te 1999. godine, bombarduju radioaktivnom osiromašenom propagandom i vole da kažu da je NATO kišobran sigurnosti i najbezbjednija porodica država na svijetu. Oni koji su te bombardovali osiromašenim uranijumom i pobili troje đece tomahavk raketama u selu Murino, oni isti govore o demokratiji, sigurnosti i prosperitetu. E to se zove radioktivno licemjerstvo!

Moj drug koji je goloruk čistio Arzu štiteći moju zemlju i njenu đecu, danas je zbog toga što je protivnik ovih osiromašenih umova, okarakterisan kao neprijatelj države, kako ljudi na vlasti u Crnoj Gori nazivaju njihove kritičare. On, kao diplomirani pravnik, danas vozi taksi, jer za njega nema mjesta u državnoj službi.

Maltene golim rukama je čupao uranijum iz zemlje i kamena, sklanjajući ga da ga neko drugi ne dotakne, spavao pored njega, a od svoje države nije dobio ni besplatni test krvi. To je heroj, a dužnost moje generacije i mlađih generacija - dužnost istinske, iskonske i prave Crne Gore - jeste da se ugledamo na takve ljude i da radimo isto što i oni: uložimo svaki atom naših snaga u borbu protiv osiromašenih umova. Kako u našim državama, tako i onih spolja koji ih kontrolišu, a koji su nas bombardovali i nikada nisu prestali da to čine.

Za kraj, želim i odavde da poručim svim atlantistima gđe god bili: gospodo iz NATO saveza i vaši domaći najamnici - zaraznija je naša težnja za slobodom nego sav vaš osiromašeni uranijum.”

Izvor
foto: Prava Crna Gora/ vostok.rs