Strateški interesi NATO-a NA Kosovu i Metohiji

Piše: Boško Antić, kontraadmiral u penziji

Nestankom Varšavskog ugovora i raspadom Sovjetskog Saveza nestao je i višepolarni sistem odnosa u međunarodnoj zajednici. Sjedinjene Američke Države su ostale bez konkurenta na geopolitičkoj sceni. Da bi ova preostala svetska velesila ostvarila svoj koncept trajnog prusustva na svim važnim područjima iskoristila je svoj položaj vodeće sile u Severnoatlantskom savezu (NATO). Umesto «ugrožavanja od strane Sovjetskog Saveza» nametnuto je «ugrožavanje bezbednosti ostalih članica ovog preostalog vojnog saveza».

Da bi ostvario koncept trajnog prisustva NATO je morao izaći izvan zone odgovornosti1 koja je definisana Vašingtonskim sporazumom 1949. godine i na 50-godišnjicu svog postojanja je testirao svoj novi strateški koncept na teritoriji Savezne Republike Jugoslavije izmišljajući humanitarnu katastrofu na teritoriji Kosova i Metohije. Pokrenute su najjače vojne snage protiv jedne male nezavisne države.2

Za takvu akciju više je razloga: (1) borba za opstanak NATO (čitaj Sjedinjenih Američkih Država) na evropskom tlu i sprečavanje jačanja uticaja ujedinjene Nemačke na prostoru Balkanskog poluostrva i ostvarenja vekovnog nemačkog sna o prodoru na istok; (2) zauzimanje «odskočne daske» za prodor prema prostoru Evroazije ka ogromnim prirodnim rezervama, koje su prema američkom stavu nepravilno podeljene, na jednom od krakova klešta kojima se obuhvata Ruska Federacija3; (3) Sjedinjene Američke Države putem podrške bosansko-hercegovačkim muslimanima i Albancima na Kosovu i Metohiji nastoje da dokažu da nisu antimuslimanski orijentisane4, ali i da ostvare zamisao Bžežinskog da se kordonom muslimanskih zemalja izoluje i neutrališe Rusija i odseče od evropskog zaleđa presecajući joj puteve prema toplim morima.

Radi boljeg i jasnijeg sagledavanja događaja na Balkanskom poluostrvu tokom devedesetih godina neophodno je imati na umu američku studiju «Integralne dugoročne vojne strategije Sjedinjenih Američkih Država do 2010. godine» pod nazivom «Selektivno odvraćanje», koja je objavljena sredinom januara 1988. godine.5

EVROPA I NATO

Posle pedeset godina NATO igra ključnu ulogu u vojno-političkim zbivanjima u svetu, pa time i u Evropi. Dok su postojali SSSR i Varšavski ugovor, postojalo je i opravdanje za opstajanje tog saveza. Pod pritiskom Sjedinjenih Američkih Država zapadna vojna alijansa ne samo da nije nestala, već je dobila i nove zadatke, proširila se , počela je vojno da dejstvuje i van svojih granica i postala je sredstvo pretnje celom svetu.

U tezi “Sukobi u ‘Trećem svetu’ i interesi SAD”, stoji da je “osnovna karakteristika američkog angažovanja u trećem svetu neslaganje oko američkih interesa”, pa u tom cilju navodi se da “upotreba borbenih jedinica u sukobima u trećem svetu treba da se smatra iznimkom”, a da “u pažljivo odabranim situacijama, gde se mogu obezbediti važni američki interesi i gde američka pomoć može doprineti povoljnim rezultatima, SAD trebada pomažu antikomunističke pobunjeničke snage. Tim snagama je, po ovoj studiji, “potrebna obaveštajna i pozadinska podrška, kao i pomoć u obuci”. Pri tom je neophodno da se “reguliše odnos prema sredstvima javnog informisanja”, kao i da «Uloga SAD ostane u tajnosti».

Još jasnija osnova ove starategije je obrađena u tezi “Ratovi na sovjetskoj periferiji”. Kad se pažljivo prouči ova studija onda je jasan razvoj događaja u Avganistanu, Perzijskom zalivu i na Balkanskompoluostrvu. Svakom profesionalnom vojniku je jasno kako se u ovakvoj srategiji izazivaju krize i kako se njima upravlja.

Posebno je izražena uloga tog saveza u ostvarivanju hegemonije Sjedinjenih Američkih Država nad Evropom, kao i ostvarivanje nemačkih težnji ka prodoru na istok preko Balkanskog poluostrva.

Sjedinjene Američke Države su nosioci izazivanja kriza u svetu. Činjenica je da je krizu u Jugoslaviju izazvala i kontrolisala Nemačka. Pod njenim pritiskom je Evropska zajednica 1991. godine priznala samostalnost Slovenije i Hrvatske. Usledila je poseta državog sekretara Sjedinjenih Američkih Država Nemačkoj. Genšer je primoran da podnese ostavku i od tada Sjedinjene Američke Države preuzimaju glavnu reč na Balkanu, a težište interesovanja NATO-a je usmereno na Evropu.

Razvoj događaja, sa stalnim uplitanjem Sjedinjenih Američkih Država u politiku evropskih članica, doveo je do podele među vodećim evropskim zemljama u opredeljenju prema NATO-u. Očigledno je da su na jednoj strani Sjedinjene Američke Države i Velika Britanija, koje sve više napuštaju svoju evropsku opciju, a na drugoj Nemačka i Francuska. Reč je o tihom unutarblokovskom sukobu između zagovornika i protivnika NATO-a, a time i ostajanje Sjedinjenih Američkih Država u Evropi.

Događaji vezani sa Jugoslaviju, te neuspešno angažovanje Zapadne Evrope i njene vojne komponente (Zapadnoevropske unije) postavili su brojna pitanja vezana za nastojanja Zapadne Evrope da preuzme odlučujuću ulogu u angažovanju u Jugoslaviji, a time i u Evropi. Sačinjen je operativni plan koji je usvojen na sastanku Komisije Zapadnoevropske unije. Bilo je i pokušaja da se formira i Generalštab za vezu sa NATO-om, a predloženo je i da Sjedinjene Američke Države pošalju svog ambasadora u Uniju. Međutim, od toga ništa nije realizovano, jer su Sjedinjene Američke Države, unevši razdor među Evropljane, uspele da spreče i dalje zadrže svoju vodeću ulogu u Evropi.

Stvaranjem dva suprostavljena vojna bloka u svetu, čije je težište angažovanja bilo u Evropi, stvoren je odbrambeni sistem koji su u rukama držale Sjedinjene Američke Države, a Evropa je svoj sistem odbrane organizovala po sistemu koji je diktiran iz Vašingtona, odnosno Pentagona. Iako je Evropa i ranije želela da se osamostali, to nije bilo moguće sve dok nije došlo do promena u odnosu snaga na Starom kontinentu.

Sve dotadašnje akcije Zapadne Evrope usmerene su na nastojanje Nemačke, Francuske, Belgije i Španije da stvore evropsku armiju, kao nastavak ideje o stvaranju snaga za brze intervencije u Evropi.

Zagovornici opstanka NATO-a u Evropi ističu mnogobrojne političke, vojne i psihološke činioce, nastojeći da Sjedinjene Američke Države i dalje imaju neposredan uticaj na evropska vojno-politička kretanja, u skladu sa politikom «čuvara novog svetskog poretka». To se pravda tvrdnjom da raspuštanje Varšavskog ugovora nije umanjilo vojnu moć Ruske Federacije i da odnosi evropskih članica NATO-a, posle ujedinjenja Nemačke, nisu dostigli stepen koji garantuje bezbednost svake od njih i u uslovima zajedničkog vojnog saveza.

Zagovornici ukidanja NATO-a i osamostaljivanja Evrope tvrde da je zapadni vojni savez ujedinjenjem Nemačke6, povlačenjem sovjetskih snaga iz istočnoevropskih zemalja i sporazumom o smanjenju konvencionalnog naoružanja došao je u fazu kada treba da nestane. Zbog toga su inicirali odvajanje evropske bezbednosne strukture od Sjedinjenih Američkih Država, koje treba da se povuku iz Evrope u usredsrede na druge regione, jer dosadašnji vojni savez postaje suvišan i prepreka evropskoj bezbednosti, budući da koči političku integraciju i stvaranje alternativne bezebdnosne strukture u novoj Evropi.

Svi pokušaji da neka druga instutucija zameni NATO – Ujedinjene nacije, OEBS ili Evropska zajednica – ostali su bezuspešni. Događaji na Balkanskom poluostrvu pokazali su potpuno nejedinstvo Evrope i nespremnost za bilo kakvo samostalno delovanje, jer su Sjedinjene Američke Države svojom dugoročnom politikom kroz ekonomsko uvezivanje u evropsku privredu i uticaj na izbore u evropskim zemljama uspele da na čelo ključnih evropskih članica NATO-a dođu proamerički ljudi (Bler, Šreder, Solana i drugi), a manji broj članica je primoran da sledi koalicionu politiku.

Nedoumice vezane za NATO verovatno je najbolje definisao Peter Stanford u članku objavljeom u časopisu «USNI Proseading», marta 1991. godine, pod naslovom «NATO mora da ode». Po njemu zapadni vojni savez služi svojoj svrsi i prerano je da se raspusti, jer svaka organizacija koj ga zameni mora garantovati za sve «vrednosti koje članice te aliajnse smatraju najdragocenijim», sve dok se ne stvori savez u Evropi, možda nešto labavije strukture od NATO, koji bi zadovoljio strukture Zapadne Evrope. Prema viđenju autora, taj savez bi morao da uključi angažovanje Sjedinjenih Američkih Država i Kanade kao pomoć odbrani Evrope.

Razvoj događaja će pokazati da NATO nije i da neće dugo otići iz Evrope i sigurno je da su Sjedinjene Američke Države7, kao osnivač i vodeća sila tog saveza, izbegle da odsečene ostanu na svom kontinentu. To je omogućilo sve veće udaljavanje Velike Britanije od evropskih zemalja.

Nemačka je Jugoslaviju proglasila za svoju političku metu. Zvanični Bon je, dakle, i prije Titove smrti radio na tome da se Jugoslavija raspadne...

...Unutar političkih rukovodećih struktura na Zapadu mnogi Nemci su bili antijugoslavenski orijentisani», kaže Huson, «a pre svih, Franc Jozef Štraus, Helmut Kol i Hans Ditrih Genšer. Štraus je kao predstavnik nemačkih nacionalista smatrao da je Jugoslavija veštačka tvorevina i posebno politički nepodobna, zato što je bila plod Versajskog sporazuma. Kol i Genšer su prihvatili ovu tezu, jer je odgovarala njihovom mišljenju da je Titova Jugoslavija napravljena mimo političkih interesa Nemačke i nastojali su da je sruše po svaku cenu. To dokazuje stručnjak za njemačku tajnu službu BND, profesor Erih Smit Enbon. On je 1995. godine obelodanio izveštaj BND da je zvanični Bon, čim je Ustav SFRJ iz 1974. usvojen, iskoristio jugoslavensku decentralizaciju da bi učvrstio svoje političke veza sa Hrvatskom i podstakao njeno odvajanje...

... Taj posao je obaveštajno, politički i diplomatski poveren Klausu Kinkelu, koji je bi na čelu BND do 1992. godine, a potom je bio ministar spoljnih poslova Nemačke, kaže Ebon: 'Ja sam u to vreme beć počeo redovno da odlazim u Nemačku da prikupljam podatke o nemačkoj spoljnoj politici. Razgovarao sam tada sa mnogim nemačkim političarima, funkcionerima, javnim ličnostima i svi su mi rekli da Srbi nisu jedini krivci za balkansko krvoproliće već prvo Nemci, a potom Hrvati'...

...Odgovornost nove i ujedinjene Nemačke za ratove i raspad Jugoslavoje je ogromna, jer da se Bon nije u to mešao bilo je sasvim moguće da se situacija u SFRJ stabilizuje i ova zemlja uvede u mirni proces tranzicije. Međutim, od samog počeka političke dezintegracije unutar Jugoslavije, od 1989. do 1990. godine, Nemačka je koristila dvostruki diplomatski jezik obmanjivala Evropu i Ameriku. Jer, dok su Helmut Kol i Hans Ditrih Genšer ohrabrivali secesiju Slovenije i Hrvatske, iza leđa ostalih evropskih lidera, istovremeno su preko BND tajno naoružavali HDZ. I čim je situacija za razjedinjavanje sazrela Kol i Genšer su ucenili Evropu svojim tvrdim stavom: 'Mi nećemo dozvoliti razvoj evropske integracije ako Evropska zajednica na prizna nezavisnost Hrvatske i Slovenije'...

...Čudno je da su Francuska, Italija, Velika Britanija i druge evropske zemlje pokleknule pred nemačkom ucenom, jer je početkom devedesetih Nemačka pozicija na Starom kontinentu bila dosta slaba. Nemačka je tada, dok se rvala sa svojim problemom ujedinjavanja sa istočnim delom zemlje, baš na slučaju Jugoslavije želela da direktno proveri koliko je jaka i kakav je njen uticaj u Evropi. I uspela je na raspadu SFRJ da podigne svoj ugled i poveća politički uticaj u svetu. U svemu tome, Nemačka je imala skrivenu podršku Vašingtona».8

U Nemačkoj je, pak, nadvladao mentalitet Prvog svetskog rata i ona nije izdržala, već je na početku krize Federacije u Jugoslaviji naglo aktivirala veze sa Hrvatima i Slovencima. Nemačka je praktično nametnula ubrzano priznavanje Hrvatske i Slovenije od strane Evropske unije, čime su bili veoma nezadovoljni u Londonu i Parizu. Mnoge je to podsetilo da je Hrvatska ratovala na strani Hitlera i da je taj deo Balkana uvek bio u orbiti sila osovine. Upravo su od tog trenutka Amerikanci preuzeli inicijativu. Glavnu šansu Zapadu da dovrši liniju od Baltičkog do Sredozemnog mora moglo je pružiti samo uvlačenje Jugoslavije i Jadransog primorja u vojno-strateški areal. Rat u Bosni i ‘kosovska kriza’ uklopljeni su u opšte planove priširenja NATO”.9

„ODSKOČNA DASKA“ KA EVROAZIJI

Na tajnom sastanku u Briselu 13. marta 1999. godine čelnici NATO (prisutni generali Klaus Nauman, Vesli Klark, Švarckopf, Anderson, Rouzman, Žak Klajn; Vilijem Voker i Berbžnar Kušner) su doneli odluku o napadu na Jugoslaviju. Tada je, između ostalih ciljeva, zacrtano da se «stvore uslovi za stvaranje nzavisne države Kosovo, koja će funkcionisati samo uz prisustvo NATO snaga, a one se neće povlačiti najmanje dvadeset godina. Nezavisna država Kosovo će se kasnije pripojiti Albaniji i uz uzimanje teritorije Srbije, zapadne Makedonije, Malesije od Crne Gore i severnog dela Grčke stvoriti Veliku Albaniju, koja će dominirati Balkanom i svim putnim i vazdušnim koridorima prema Aziji i Africi».10

Kosovo i Metohija su prostor koji ima u geostrateškom smislu veoma značajan položaj. Iz tog razloga je njegovo oduzimanje od Srbije bilo bliži cilj agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju, pa je nemački političar Vili Vimer uputio memorandum kancelaru Šrederu 2. maja 2000. godine o politici Sjedinjenih Američkih Država koju su američki visoki predstavnici izložili na konferenciji saveznika u Bratislavi krajem aprila 2000. godine na kojoj su Amerikanci «tražili da se u krugu saveznika što je moguće brže izvrši međunarodno priznavanje nezavisne države Kosovo «.11

Iz tog prostora moguće je kontrolisati pojas od Jadranskog do Crnog mora, posebno zbog činjenice da je Albanija pretvorena u bazu NATO-a i da su Bugarska u Turska članice tog saveza. U takvoj situaciji Srbija se isprečila kao smetnja na putu čvrste geografske povezanosti u skladu sa strateškim američkim planovima o Evroaziji. Zbog toga je trebalo okupirati Kosovo i Metohiju kao teritorijalnu sponu od Albanije do Turske. Iako je ovo mali prostor, on je po svojoj konfiguraciji i sa svojom infrastrukturom pogodan za instaliranje vojnih baza velikog kapaciteta. Tako će NATO, odnosno Sjedinjene Američke Države, imati snažno uporište i položaj koji direktno ugrožava ruske strateške interese na Balkanu, Evropi i azijskom kontinentu. Kontrola ovog prostira otvara puteve prema Bliskom i Srednjem istoku, kao i prema Kaspijskom moru i izvorima nafte u tom području. Cilj je odsecanje Rusije od južnih mora i njeno potiskivanje na sever.

„Na putu ostvarivanja svoje strategije osvajanja sveta, Sjedinjene Američke Države su uz pomoć svojih evropskih saveznika, inače bivših kolonijalnih sila, a koristeći NATO kao ofanzivnu i agresivnu vojnu organizaciju, pod plaštom demokratije i zaštite ljudskih prava, agresijom na Jugoslaviju došle na liniju koja deli Evropu od istočnog dela sveta i Azije, na to, kako kaže Harold Mekinder, 'stožerno područje', 'srce zemlje' i 'odskočnu dasku za gospodarenje svetom'. Po svom položaju Kosmet je 'trbuh' Jugoistočne Evrope, a u istorijskom, istorijsko-kulturnom, ekonomskom i geopolitičkom pogledu bitno područje velikog strateškog značaja za Srbiju“.12

Za ostvarivanje svog cilja, NATO i Sjedinjene Američke Države su iskoristili činjenicu da većinu stanovništva Kosova i Metohije čine Albanci koji su tokom proteklog veka na genocidan način proterali Srbe, Crnogorce i druge nealbanske narode. Na ovo područje tokom prošlog veka doselilo se stotine hiljada stanovnika Albanije stvarajući tako povoljno tlo za stvaranje tzv. Velike Albanije.

Neoborive su činjenice da su Albanci na Kosovu i Metohiji uživali sva prava nacionalnih manjina, da je Kosovo i Metohija postojbina i kolevka srbskog naroda, da su tu najstariji srbski verski objekti sa manastirima u kojima je vekovima bilo sedište Srpske pravoslavne crkve.

„Tvorci strategije novog svetskog poretka i njihovih planova prema Jugoslaviji i Kosmetu kao njenom delu veoma dobro poznaju sve ove istorijske činjenice kao i stanje i odnose na području ove pokrajine. Prilikom opredeljivanja neposrednih ciljeva, metoda i sredstava za realizovanje svojih planova osvajanja Jugoslavije očigledno je procenjeno da su Kosovo i Metohija ne samo važna geostrateška tačka već da po njihovom mišljenju predstavlja najslabiju tačku i najosetljivije mesto na koje treba izvršiti udar spolja uz pomoć dugo pripremanih snažnih terorističkih grupa i organizacija Albanaca na Kosmetu i iz Albanije. Naravno za jedan takav poduhvat i jednu zamašnu i rizičnu operaciju, punu neizvesnosti u njeno ishodište i posledice na najširem međunarodnom planu, akteri agresije na Jugoslaviju preko i povodom Kosmeta morali su se potruditi da politički i propagandno pripreme teren zbog svoje i svetske javnosti. Oni su stoga u dužem periodu, naročito tokom 1998. i početkom 1999. godine vodili opsežnu propagandnu kampanju čija je poenta bila na tobož obespravljenom albanskom stanovništvu i na zahtevu da se Kosovu i Metohiji obezbedi veća autonomija. To je naravno, kako se kasnije pokazalo, bila propagandna magla da se prikriju pravi ciljevi“.13

Proglašenjem nezavisnosti Kosova od Srbije je istovremeno proglašenje zavisnosti od Sjedinjenih Američkih Država. Danas Sjedinjene Američke Države diskretno kontrolišu sve balkanske državice i entitete sa značajnom muslimanskom populacijom.14

Angažovanjem na Kosovu i Metohiji Sjedinjene Američke Države su zaposele ključnu geostrategijsku tačku Balkana, sa koje je moguće kontrolisati snopove važnih transbalkanskih direktrisa i geostrategijskih pravaca prema Istoku, Severozapadu i Jugoistoku, a u NATO su ugradile elemente koji će isključiti u dogledno vreme ugrožavanje njihovog prisustva i interesa u Evropi. Posedovanjem ove ključne tačke Balkana povećava se strategijska dubina NATO u odnosu na Rusku Federaciju i narušava regionalna vojna ravnoteža na spoju evroazijskog kontinenta u korist NATO. Odavde se dominira Crnim morem, Jadranskim morem i Sredozemljem. Prebaziranje dela NATO snaga na prostor Jugoistočne Evrope i Balkanskog poluostrva predstavlja strateško približavanje vazduhoplovno-kopnenih snaga NATO prostoru srednje Azije i centralnih delova evroazijskog kontinenta.15

Pored omogućavanja manevra i dejstava snaga NATO u svim pravcima, Kosovo i Metohija su omogućili dislociranje brojnih snaga sa teritorije Zapadne Evrope, posebno Nemačke, kontrolu komunikacija, kontrolu širenja islama u Evropi...

U tom cilju je i izgrađena vojna baza «Bondstil» kod Uroševca, najveća američka baza na svetu izvan Sjedinjenih Američkih Država kao prvi korak ka širenju američkih baza prema Istoku. Širenje baza nastavljeno je sporazumom sa Rumunijom u Bugarskom o otvaranju po četiri baze na teritoriji svake od njih. Interesanto je da će dve baze kod bugarske luke Burgas biti locirane u blizini račve dva evropska gasovoda. Planira se otvaranje protivraketnih baza u Poljskoj i Češkoj. Tako je danas u Evropi više baza nego u vreme hladnog rata.16


* * *


Američka globalna hegemonija sa sistemom saveza i koalicija obuhvatila je čitavu planetu. Zapadna koalicija, koju predstavlja NATO, obuhvatila je najuticajnije države Evrope i Amerike, stvarajući od Sjedinjenih Američkih Država ključnog predvodnika. NATO ima strateški značaj u ostvarivanju nacionalnih interesa zapadnoeropskih država i Sjedinjenih Američkih država, u prvom redu ekonomskih. Zbog toga su u NATO-u brzo izvršene doktrinarne i organizacione pripreme da ova organizacija zameni snage Organizacije Ujedinjenih nacija u «uspostavljanju mira» u svim regionima sveta, odnosno uspostavljanja novog svetskog poretka.

Umesto hladnog rata otvoreno je više ratova u kojima se intenzivno troši ratni materijal i stvaraju uslovi za prozvodnju novog. Vojni efekti NATO-a se približavaju energetskim izvorima Bliskog istoka i tokovima transporta nafte i gasa iz Kaspijskog bazena, tj. regionima budućih žarišta sukoba, kako bi se što efikasnije kontrolisale regionalne i lokalne krize i time »štitila nacinoalna bezbednost» Sjedinjenih Američkih Država. Zapadna alijansa se postavlja kao faktor uspostavljanja i održavanja mira u svetu u saradnji, često i bez nje, sa Organizacijom Ujedinjenih nacija nastojeći da iz te uloge vremenom potpuno istisne vojne snage Organizacije Ujedinjenih nacija, stalno naglašavajući da su «one neefikasne».

Ova politika je već primenjena protiv Vojske Republike Srpske 1995, Iraka, Savezne Republike Jugoslavije 1999. godine. Pokrajina Kosovo i Metohija je posle toga pružila mogućnost da NATO postane nezavisan od bilo koje međunarodne organizacije. U tu svrhu je obezbeđena medijska podrška, odabrana terminologija, obezbeđena prikrivena koncepcija i sve što to trebalo da uveri svet u neophodnost NATO-a kao lidera u sistemu evropske bezbednosti.

Rat NATO-a protiv Savezne Republike Jugoslavije je predstavljao fazu izgradnje sistema upravljanja svetom demonstracijom sile protiv država koje se ne pokoravaju onima koji zavode novi svetski poredak bez odobrenja Ujedinjenih nacija, naglašavajući da NATO ima prioritete u odnosu na Organizaciju Ujedinjenih nacija i OEBS, rušeći tako sistem međunarodnog prava, proveravajući tako rekaciju pojedinih evropskih država i Rusije na legitimisanje agresije i smanjivanje uloge Ujedinjenih nacija.

Zapadne sile na čelu sa Sjedinjenim Američkim Državama nisu slučajno odabrale pravac širenja zone NATO na istok i jugoistok Evrope, posebno proširivanjem obaveza na zemlje Istočne Evrope, koje si bile članice Varšavskog ugovora.. Time se raelizuje strategija o «kontroli i upravljanju krizama». Kao krajnji cilj proširenja NATO postavljen je da se Rusija potisne na periferiju evropskih zbivanja i da se njen uticaj ograniči, te da Sjedinjene Američke Države ostanu jedina svetska velesila.

Znali su dobro agresori da Srbiju treba rasparčati i ekonomski uništiti. Znali su i da Srbe najviše boli oteto Kosovo i da će posledice tog otimanja biti daleksežne i činili su sve da to Srbi shvate da ne smeju da se odupiru volji onih čiji je cilj širenje na istok i ovladavanje energetskim resursima. Srbija ne sme da im bude prepreka na tom putu i treba da bude primer koji se šalje drugim zemljama koje bi mogle da se odupiru ostvarenju cilja koje je postavio zapadni kapital.

Tako je NATO postao američka «šapa» nad Evropom i predstavlja «srateška klešta koja se stežu oko Rusije», kao političkog centra Evroazije.17

I na kraju, teoretičari su zaključili da je «rat ništa drugo nego nastavak politike drugim sresstvima»18, a razvoj događaja oko Kosova i Metohije potvrđuje tvrdnju da je i «mir nastavak rata drugim sredstvima». Da je tako govori i činjenica da Kosovo i dalje ima centralno mesto u strateškim prioritetima Zapada, da se posle proglašenja nezavisnosti Kosova vrši ogroman pritisak na zemlje, pa i na samu Srbiju da priznaju tu nezaisnost i tako omoguće ulazak ove samoproglašene države u Ujedinjene nacije i tako ostvari cilj Sjedinjenih Američkih Država vodeće sile jedinog preostalog vojnog saveza u svetu.


Priredio, Boško Antić, kontraadmiral u penziji



Fusnote:

1 Godine 1993. američki senator Ričard Lugar je izjavio: «NATO ili izvan zone oblasti ili izvan funkcije».

2 General-pukovnik Nebojša Pavković, Suprostavljanje srazmerno ugrožavanju, Novi glasnik, br 3/septembar-oktobar 2000, str. 8.