Republika Srpska i optužbe za genocid

Za mnoge ljudskom umu neshvatljive zločine koje su nad bosanskim Srbima, pravoslavnim hrišćanima učinile vojne snage države Bosne i Hercegovine niko nije optužen. Kada o tome govore Srbi zločini se personalizuju i svode na zlikovački karakter pojedinaca. To je kobna greška u razumevanju građanskog i verskog rata ( 1992-1995. ) i ta greška nosi dalekosežne posledice: stvaranje obmane da su zločini činjeni od strane pojedinaca i nasumično.

Ove zločine, međutim, izvršila je država Bosna i Hercegovina u okviru udruženog zločinačkog poduhvata koji je planiran da bi se uništili bosanski Srbi, pravoslavni hrišćani. Prema definicijama i kriterijumima koja je postavio Haški tribunal taj zločin jeste zločin genocida.


Srebrenica - genocid nad pravoslavnim Srbima

Očigledan genocid nad Srbima, izvršen je od proleća 1992. do proleća 1993. u srebreničkom kraju. Ovaj genocid nije do sada nazvan pravim imenom, iako je u tom periodu na 900 kvadratnih kilometara ubijeno i uništeno sve što je srpsko: muškarci, žene, deca, starci, bolesni, ranjeni... sva srpska sela su (ali sva!) razorena i opljačkana, crkve spaljene, imovina razneta.

Kao izvršioci genocidnog zločina države Bosne i Hercegovine srebrenički muslimani su pokazivali normalnom umu nepojmljivu svirepost: mučenje, klanje, zakivanje ekserima, pečenje ljudi, spaljivanje u kućama, ubijanje tupim predmetima itd. Sve ovo će Haški tribunal, kao saučesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu nazivati „proširenje teritorije“.


Genocid na ograničenom geografskom području

Ali, pre iznošenja dokaza o stradanjima srebreničkih Srba, postavlja se pitanje: da li je moguće govoriti o zločinu genocida na ograničenom geografskom području? Odgovor daje Haški tribunal i kaže da je to moguće. U Presudi Pretresnog veća na suđenju generalu Krstiću to se izričito navodi u paragrafima 589 i 590:

„Još nekoliko izvora potvrđuje da se namera, da se iskoreni neka grupa unutar ograničenog geografskog područja , kao što je određena regija zemlje ili čak opština, može okarakterisati kao genocid. Generalna skupština Ujedinjenih nacija je kao delo genocida okarakterisala ubijanje oko 800 Palestinaca, zatočenih u Sabri i Šatili, od kojih su većina bili žene, deca i starci. U presudi u predmetu Jelisić ocenjeno je da genocid može imati za cilj ograničeno geografsko područje .“ (1)

„ ... ubijanje svih pripadnika dela grupe, locirane unutar manjeg geografskog područja , čak ako i rezultira manjim brojem žrtava, okvalifikovaće se kao genocid, onda kada je izveden s namerom da se uništi deo grupe kao takve, lociran na tom geografskom području . Zaista, meta može biti samo geografski omeđeni deo veće grupe , zbog toga što počinioci genocida nameravano uništenje smatraju dovoljnim da zatru grupu, kao poseban entitet na geografskom području koje je posredi.“ (2)

Možemo, dakle, tvrditi da ograničeni geografski prostor nije smetnja da se zločin države Bosne i Hercegovine nad bosanskim Srbima, može nazvati genocidom.


Genocid kao „širenje srebreničke enklave“

Genocidno delo se, u zavisnosti od interesa i uloge, može nazivati drugačije, na primer „širenje područja“, kao što se i zločinci mogu nazivati „borcima“. Upravo to čini Haški tribunal kada na suđenju generalu Krstiću opisuje u jednom jedinom pasusu predistoriju srpskog zauzimanja Srebrenice u julu 1995. godine:

„ ... u maju 1992.grupa boraca , bosanskih Muslimana, pod vođstvom Nasera Orića, uspela je ponovo osvojiti Srebrenicu. Tokom nekoliko idućih meseci Orić i njegovi ljudi širili su područje serijom iznenadnih napada. Do septembra 1992, snage bosanskih Muslimana iz Srebrenice spojile su se sa snagama iz Žepe, grada pod muslimanskom kontrolom, južno od Srebrenice. Do januara 1993, enklava je dodatno proširena , tako da je uključivala Cersku, enklavu pod kontrolom bosanskih Muslimana, koja se nalazila zapadno od Srebrenice. U to vreme srebrenička enklava dostigla je svoj najveći opseg od 900 kvadratnih kilometara ...“ (3)


Srebrenica 1992/93: genocid države Bosne i Hercegovine nad Srbima

 Pogledajmo sada kako su „borci“ države Bosne i Hercegovine „širili područje“ na 900 kvadratnih kilometara srebreničke enklave. Podatke preuzimamo iz dokumentacije „Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom“ iz Beograda i knjiga Milivoja Ivaniševića „Hronika našeg groblja“ i „Zločini nad Srbima“:

BLJEČEVA - 06.maja 1992. - ĐURĐEVDAN

GNIONA - 06.maja 1992. - ĐURĐEVDAN

Genocid nad pravoslavnim hrišćanima u srebreničkoj regiji počeo je napadom na ove male i nezaštićene zaseoke koji nisu ni pokušali da se brane. Zločin je izvršen u vreme intenzivnih pregovora o miru i zajedničkom životu. Kosanu Zekić, rođenu 1928, iz Blječeva, zločinci su zaklali u njenoj kući. Milošević Radojko, rođen 1928, iz Gnione, bolešljiv i poluslep, slavio je toga dana svoju krsnu slavu. Živ je zapaljen i izgoreo je u svojoj kući, a to su iz susednih šuma posmatrali njegova žena i izbegli meštani.

Gniona je prvo spaljeno i do temelja razoreno srpsko selo u srebreničkoj opštini.

OPARCI – 01. jun 1992.

Oparci, hrišćanski zaselak muslimanskog sela Brezovice, napale su 1. juna 1992. komšije iz istog sela svrstane u jedinice Armije BiH. Sve srpske kuće, a bilo ih je 22, popaljene su. Ubijeno je šestoro starijih ljudi, od kojih je Petrović Živojin rođen 1917. godine, a Petrović Milorad 1923. godine. Petrović Dikosava (1932) je zaklana. Imovinu i stoku Srba iz Oparaca razneli su u svoja domaćinstva žene, deca i roditelji „boraca“ koji su učestvovali u napadu.

RUPOVO BRDO – 10. jun 1992.

U ovom srpskom selu u vlaseničkoj opštini, toga dana spaljenom i opljačkanom, ubijeno je osmoro meštana. Među njima su i Koviljka Žugić, starica rođena 1922. godine i Mirjana i Vojislav Milinković koji su pronađeni ugljenisani u svojoj kući.

RATKOVIĆI – 21. jun 1992.

I ovo srpsko planinsko selo u srebreničkoj opštini uništili su zločinci iz susednih muslimanskih sela, pripadnici Armije BiH. Ubijeno je 17 meštana, od toga pet žena i tri starija muškarca od 64 do 71 godine. Neke od žrtava su spaljene u svojim kućama, a neke zaklane. Slika Dobrile Prodanović, koja u ruci drži lobanju svog sina Živana, prilikom sahrane u Fakovićima, obišla je svet. Nakon ovog stradanja Ratkovići su trajno napušteno selo.

LOZNIČKA RIJEKA – 28. jun 1992. – VIDOVDAN

U napadu na ovo pretežno srpsko selo bratunačke opštine ubijeno je na Vidovdan 11 meštana. Zločin su izvršili oružani pripadnici „Zelenih beretki“ iz sastava Armije BiH sastavljeni isključivo od lokalnog muslimanskog stanovništva. Do kraja rata, sa najtežim stradanjem 14. decembra 1992, selo je izgubilo skoro četvrtinu srpskog stanovništva.

BREŽANI – 30. jun 1992.

Brežani je staro i poznato selo u srebreničkom kraju koje je i u prethodnim ratovima stradalo od svojih suseda. Potomci zločinaca nastavili su zlodela. Na veoma surov način ubijeno je 19 meštana. Žrtve napada su uglavnom starije osobe i žene, meštani koji su ostali u selu da čuvaju i hrane stoku i održavaju kuće. Novaković Miloš (1956) nađen je odsečene glave i tako sahranjen, Lazić Vidoje (1937) razapet na krst i spaljen, Lazić Kristina (1935) zapaljena u kući, Rankić Milisav (1947) zapaljen u kući, Rankić Dragoslav (1974) zapaljen u kući, Rankić Mirko (1972) zapaljen u kući... Navodni muslimanski civili, žene, deca i starci, koji su od početka učestvovali u napadu, opljačkali su i preneli u svoja domaćinstva svu pokretnu imovinu ( pokućstvo, belu tehniku, 4 traktora, 17 kosačica i dr.) i stočni fond ( 118 krava, 18 pari volova, 147 junadi, 236 ovaca, 11 konja). Posle pljačke spaljeni su svi nepokretni objekti: 64 stambena i 87 pomoćnih zgrada. Tela pokojnika, srpskih žrtava Brežana, dugo su ostala nedostupna porodicima i nesahranjena.

ZAGONI – 05. jul 1992.

KRNJIĆI – 05. jul 1992.

Zločin nad pravoslavnim hrišćanima u bratunačkom selu Zagoni, takođe su izvršili pripadnici Armije BiH sastavljeni od lokalnog stanovništva, pre svih komšije muslimani iz Zagona i Potočara. Ubijeno je i masakrirano 14-oro meštana. Mileva Dimitrić, jedna od pet ubijenih žena, rođena je 1912. godine.

U srebreničkom selu Krnjići istog dana ubijeno je 16 meštana. Tom prilikom je Parača Vaso, rođen 1912. godine zaklan, a Vujić Soka probodena vilama. Takozvani civili iz susednih muslimanskih sela, žene, deca i starci, aktivno su pljačkali stoku i pokretnu imovinu, a nepokretna imovina razorena je i popaljena. Razorena je i crkva posvećena Svetom Iliji iz 1921. godine.

SASE - 12. jul 1992. - PETROVDAN

ZALAZJE - 12. jul 1992. - PETROVDAN

BILJAČA - 12. jul 1992. - PETROVDAN

ZAGONI - 12. jul 1992. - PETROVDAN

Na Petrovdan je čisto srpski zaselak Zalazje, u blizini Srebrenice, uništen do temelja. Muškarci nekih porodica su gotovo svi izginuli braneći svoje kuće. Centar sela je opustošen i pretvoren u zgarište. Oštećena je manastirska crkva Svetih apostola Petra i Pavla i spaljen konak. Groblje je oskrnavljeno i u velikoj meri razoreno. Uhvaćeni Srbi, najčešće ranjenici i starije osobe, nikada nisu pronađeni. Sase se delimično odbranilo. U ovom zločinu Armije BiH je ubijeno 47 meštana koji su branili svoj dom.

Kada su pravoslavni hrišćani iz Bratunca pokušali da pomognu odbrani zaselaka Sase i Zalazje, muslimani su postavili zasedu u selu Biljača i ubili 14 mladića.

Istoga dana, zločinci su ponovo napali selo Zagoni, pljačkali ga i razarali. Ovog puta su ubili sedmoricu branilaca, tako da je broj stradalih meštana u napadima od 5. i 12. jula 1992. povećan na 21.

MAGAŠIĆI – 20 i 25. jul 1992.

HRANČA - 25. jul 1992.

Zločin nad pravoslavnim hrišćanima u selu Magašići blizu Bratunca, takođe su izvršili lokalni muslimani, pripadnici Armije BiH. U dva napada ubijeno je osam meštana, šest žena i dva muškarca. Blagoje Popović rođen je 1907, a Leposava Popović 1919. godine. Nenaoružani civili iz okolnih muslimanskih sela opljačkali su svu imovinu, a kuće su razorili i spalili.

Srpski deo pretežno muslimanskog sela Hranča nadomak Bratunca napadnut je 25. jula oko 13.30 časova, u vreme dok su meštani u poljima radili uobičajene poslove. Ubijeno je osam civila, od kojih su tri žene. Pokretna imovina je opljačkana, a nepokretna uništena.

JEŽESTICA – 08. avgust 1992.

Zločin u ovom čisto srpskom selu pored Bratunca izvršili su muslimani iz susednog sela Jaglići i drugih delova srebreničke enklave, organizovani u Armiju BiH, u vreme kada je većina meštana radila letnje poslove na selu. Zapaljeno je 55 kuća i na veoma svirep način ubijeno 9 meštana. „Borci“ su ubili Mlađenović Slavku i njena dva sina. Jedan od njih, Mlađenović Anđelko (1965) je sahranjen bez glave jer su je zlikovci odsekli i odneli. Tu glavu je po Srebrenici danima nosio poznati muslimanski zlikovac Kemal Mehmedović-Kemo iz srebreničkog sela Pale. Starac Milosav Stjepanović je rođen 1919.godine.

MILANOVA VODENICA – 28. avgust 1992. – VELIKA GOSPOJINA

Milanova vodenica, odnosno zaselak Živkovići, mesto je gde su zločinci svirepo mučili i ubili četvoro ljudi koji su pešice išli iz svog sela u Skelane. Bezbroj je podliva, posekotina i rana na telima iskasapljenih srpskih staraca. Svetozar Živković rođen je 1915. godine, a Krstina Aćimović 1920. godine.

PODRAVANJE – 24. septembar 1992.

Podravanje je etnički čisto i jedno od najvećih srpskih sela u srebreničkom kraju. Teško je stradalo i u prethodna dva svetska rata. Ovog dana su jedinice Armije BiH iz Srebrenice ubile 32 meštana, od kojih šest žena. Zarobljeno je svega pet muškaraca, civila i branilaca, koji su odvedeni u srebreničke zatvore. Ostali, među kojima je bilo i dosta žena i starijih osoba, poubijani su, odnosno zvanično „nestali“. Za nekima od njih se i danas traga.

Mnoge od žrtava ubijene su na najsvirepiji način: odsecanjem glava i pojedinih delova tela, razbijanjem lobanje tupim predmetom, rasecanjem stomaka, klanjem. Zaprepašćen ovim monstruoznim zločinom oglasio se, posebnim saopštenjem, Sinod Srpske pravoslavne crkve, a Njegova Svetost Patrijarh Pavle održao je pomen nevino stradalim mučenicima.

BRAČAN – 24. septembar 1992.

Bračan je privredni objekat, površinski kop rudnika boksita Milići u opštini Vlasenica. U napadu ovog dana pripadnici Armije BiH su masakrirali sedam čuvara objekta. Sve žrtve su ubijene na najsvirepiji način: gaženjem tenkom, klanjem, spaljivanjem i udarcima tupim predmetima.

FAKOVIĆI – 05. oktobar 1992.

BOLJEVIĆI – 05. oktobar 1992.

Fakovići, plodno i bogato podrinjsko selo bratunačke opštine napale su jedinice Armije BiH u vreme branja kukuruza izvan sela. Ubijeno je šesnaestoro meštana, od toga četiri žene. Najstarija žrtva, Danilo Đurić, rođen je 1910, Milovan Nikolić 1923, a Desanka Božić 1924. godine. Veliki broj meštana je ranjen i zarobljen. Imovina je ili opljačkana ili spaljena. Srpsku pravoslavnu crkvu su oskrnavili, opljačkali i demolirali.

U selu Boljevići zločinci su ubili osam nedužnih starijih osoba koje su rizikovale život da bi hranili stoku i skupili letinu. Među stradalima su četiri žene, a najstarije žrtve, Stojka Stjepanović i Radovan Đukić, rođeni su 1922. godine.

KAMENICA DONJA I KAMENICA GORNJA – 06. novembar 1992.

„Širenje teritorije“ nastavljeno je prema srpskim zaseocima ovog pretežno muslimanskog sela u zvorničkoj opštini. Tom prilikom je zarobljen i masakriran još uvek nepoznat broj branilaca ovih zaselaka. Operiše se brojem od 109 do 250 žrtava koji su mučeni i ubijeni na svirep način. Zemni ostaci su ukazivali na jezivo ljudsko umiranje: iskasapljena tela, tela bez glave ili pojedinih udova, ekseri i gvozdene šipke u lobanjama i grudima, spaljena tela, lobanje razbijene tupim predmetima, odsečene mošnice... samo tri otkopane žrtve su ubijene iz vatrenog oružja!

Ovaj zločin države Bosne i Hercegovine nagradio je njen predsednik Alija Izetbegović tako što je desetorici zločinaca dao najviše odlikovanje za vojne zasluge: „Zlatnog ljiljana“.

SIKIRIĆ – 14. decembar 1992.

BJELOVAC – 14. decembar 1992.

LOZNIČKA RIJEKA – 14. decembar 1992.

BRANA BAČIĆI - 14. decembar 1992.

Sikirić, Bjelovac i Loznička rijeka su sela u nizu na obali reke Drine u blizini Bratunca obuhvaćena „širenjem“ srebreničke enklave. I ove zločine su izvršili komšije muslimani, svrstani u jedinice Armije BiH, bivši školski drugovi i poznanici.

U Sikiriću, selu sa ujednačenim brojem pravoslavnih i muslimana svirepo je ubijeno 18 meštana, od kojih su četiri žene, uglavnom posle zarobljavanja i hladnim oružjem. Letinu, stoku i pokretnu imovinu muslimani su opljačkali, a ostalu razorili i spalili.

U Bjelovcu je ubijeno 25 meštana, od kojih je pet žena. U porodici Matić ubijen je otac Radivoje i njegove kćerke Gordana i Snežana. Ubijena starica Zlata Jovanović je rođena 1911.godine. Selo je razoreno, a hrana, stoka i letina opljačkani.

U Lozničkoj Rijeci ubijeno je 17 meštana, selo je takođe razoreno i opljačkano.

Brani Bačići, srpsko selo kod Bratunca, uspelo je da se tog dana odbrani, ali je život izgubilo 5 branilaca.

JEŽESTICA – 07. januar 1993. – BOŽIĆ

KRAVICA - 07. januar 1993. – BOŽIĆ

ŠILJKOVIĆI – 07. januar 1993. – BOŽIĆ

Genocidni plan države Bosne i Hercegovine prema svojim građanima pravoslavne vere dobio je naglašeni izraz verskog rata u zločinima koji su izvršeni na Božić 1993. godine.

U Ježestici, čisto srpskom selu nadomak Bratunca, ubijeno je 17 branilaca. I ovog puta su u zločinu prednjačili muslimani susednog sela Jaglići, kao što su to već učinili 8. avgusta 1992. Selo je spaljeno i gotovo uništeno nakon što su ga opljačkali „civili“ iz okolnih muslimanskih sela.

U Kravici, čisto srpskom selu bratunačke opštine, ubijeno je 15 branilaca. Selo je spaljeno i opljačkano.

U Šiljkovićima, malom srpskom selu kod Bratunca, ubijeno je 14 branilaca. Imovina je opljačkana, a selo spaljeno i razoreno.

Prilikom ovih stradanja porodice velikog broja ubijenih dugo nisu mogli da dođu do njihovih tela kako bi ih sahranili, i to su učinili tek sredinom marta kada su srpska sela oslobođena.

SKELANI – 16. januara 1993.

Velikim zločinom u reonu Skelana, Armija BiH je „proširila“ srebreničku enklavu na 900 kvadratnih kilometara. Jedini most na reci Drini bio je nada da civili nađu spas u Srbiji, ali mnogi nisu prešli. Ubijen je 61 stanovnik srpske nacionalnosti. Ubijani su svi. Braća Aleksandar (1987) i Radisav (1984) Dimitrijević su bili deca. Anđelko Pavlović (1914) i Vidosava Trifunović (1915) bili su vrlo stari. Ranjenih i povređenih je bilo preko 90.

Možemo li da pretpostavimo na šta bi ličilo dalje „širenje“ srebreničke enklave? Zato je vojska bosanskih Srba, pravoslavnih hrišćana, otpočela kontraofanzivu kako bi vojnom pobedom sačuvala narod od uništenja. Ali, moćna sila je sprečila tu pobedu. Dana 16. aprila 1993. godine Savet bezbednosti Ujedinjenih nacija je, pod kontrolom te sile, usvojio Rezoluciju broj 819 kojom je uspostavljena „zaštićena zona Srebrenica“.


Mala šahovska tabla

Osvajanje i kontrola sveta od strane sile koja je prvi put u istoriji ljudskog roda prepoznata kao svetska sila (SAD) opisana je u knjizi Zbignjeva Bžežinskog „Velika šahovska tabla“. Ta tabla je evroazijski kontinent.

„Malom šahovskom tablom“ označavamo malo područje na kome je izvedeno „pokazno zanimanje“, odnosno razaranje jedne normalne male države (Jugoslavije) u izazvanom i kontrolisanom ratu na putu važnog geostrategijskog nastupanja.

„Mala šahovska tabla“ je pokazna vežba za ono što će se dešavati na „velikoj šahovskoj tabli“!

Nije teško uočiti da, nesumnjivo, razliku između „genocida“ i „širenja područja“ određuje sila koja je ovaj rat projektovala, kontrolisala i završila. Drugim rečima, ona ista sila koja je stvorila i kontroliše Haški sud, a da cilj opravdava baš sva sredstva primer je sudija Fuad Rijad, isti onaj koji je osudio srpskog generala Radisava Krstića za genocid.

Naime, kada je 16. novembra 1995. godine, povodom Optužnice protiv Radovana Karadžića i generala Ratka Mladića, Haški sud izdao Saopštenje za štampu, sudija Fuad Rijad je tom prilikom izrekao pet tvrdnji. Od tih pet tvrdnji svih pet su laži, a četiri su bestidne laži. Pogledajmo:

„Dokazi koje je tužilac ponudio opisuju scene nezamislivog divljaštva: hiljade muškaraca je pogubljeno i zakopano u masovne grobnice, stotine muškaraca je zakopano živo, muškarci i žene su sakaćeni i poklani, deca ubijana pred očima svojih majki, deda prisiljen da jede jetru svog unuka. Ovo su istinske scene iz pakla, pisane na najmračnijim stranicama naše istorije“.

Dve godine nakon tog saopštenja, u Beogradu će jedna knjiga u izdanju Radija B92 („slobodna“ i „nevladina“ naravno) pod nazivom „Srebrenica“ imati na naslovnoj strani citat navedenih reči sudije Rijada.

Ove rečenice će, takođe, ponoviti Generalni sekretar OUN Kofi Anan u izveštaju koji je podneo Generalnoj skupštini 15. novembra 1999. na osnovu rezolucije istog foruma br.52/35 iz 1998. kojom je dobio mandat da sačini izveštaj o Srebrenici.

Obratimo pažnju da je priča o Srebrenici, sa potrebom da šokira i zastraši, pripremila i pratila izlazak NATO snaga van granica u kojima je bio pola veka, a što je svakako trebalo objasniti javnom mnenju velikih zemalja. Takođe je i agresija na Srbiju i njena potonja okupacija bila praćena holivudskom pričom o genocidu.

Tačno deset godina kasnije, 16. novembra 2005. godine, „Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom“ je, tražeći reviziju svih presuda u kojima je ovaj lažov sudio, izdao saopštenje na osnovu svojih istraživanja:

• Izmišljen je deda koji je prisiljen da jede jetru svog unuka; nema dede, nema unuka, nema događaja.

• Izmišljeno je ubijanje dece pred očima svojih majki; nijedno dete nije ubijeno, niti pred majkom niti bez majke.

• Izmišljeno je da su muškarci i žene sakaćeni i poklani: niko nije sakaćen, niko nije zaklan; osim toga, od oko 2000 ekshumiranih tela stradalih samo jedno telo je žensko telo.

• Izmišljeno je zakopavanje živih ljudi: ne postoji ni jedan jedini primer zakopavanja živih ljudi a kamoli više stotina.

• Višestruko je uvećan broj mrtvih muškaraca.

Noam Čomski o upotrebi termina genocid

Gostujući u jednoj sarajevskoj emisiji jedan od vodećih svetskih intelektualaca Noam Čomski je odgovarao na pitanja o „genocidu“ u Srebrenici koji su navodno počinili bosanski Srbi.

Ovaj vodeći lingvista sveta je termin „genocid“ rezervisao za njegovo izvorno značenje u smislu „holokausta“, protiveći se upotrebi termina u značenju koje koristi Haški tribunal kao „ubijanje širokih razmera koja vrši neprijatelj“.

Ako se usvoji značenje Haškog tribunala onda se, smatra Čomski, „pojeftinjuje značaj tog termina“, tako da u tom slučaju „ima u ovom trenutku genocida po celom svetu“.

I dalje, „... ako ljudi žele da koriste termin „genocid“ u smislu kako ga koristi Haški tribunal onda se mogu voditi suđenja u celom svetu uključujući lidere Sjedinjenih Država, Velike Britanije, Francuske i drugih koji su odgovorni za zločine koji su, žao mi je što to moram reći, veći od zločina u Srebrenici“.


„Inflatorni genocid“

Termin „genocid“ se očigledno koristi na različite načine. Jedan je način „holokaust“, a drugi „ubijanje širokih razmera koje vrši neprijatelj“. Razlika između ova dva načina je kao između novca sa zlatnom podlogom i inflatornog novca. U ovom vremenu moralne inflacije odnosno moralnog obezvređivanja bosanski Srbi, pravoslavni hrišćani još uvek čuvaju svoje novčiće kao da oni imaju nekakvu vrednost. Sa sećanjem na Drugi svetski rat i genocid koji su njihove komšije učinili nad njima, ali pravi genocid a ne „inflatorni“, ti pravoslavni hrišćani, dakle, još uvek stiskaju svoje novčiće umesto da stvari počnu da nazivaju svojim savremenim, „inflatornim“ imenom.

U Bosni i Hercegovini, tokom verskog, etničkog i građanskog rata 1992-1995. godine dogodio se veliki broj genocida.

Zašto o tome govori samo jedna strana? Polovina države Bosne i Hercegovine, plaćajući to parama iz inostranstva, tuži skoro celu državu Srbiju (bez Kosova i Metohije?) za genocid. Fuad Rijad i druge sudije su već odradili što je do njih: u Hagu je svako nevin sve dok se ne dokaže da je Srbin. U Podrinju hvataju sirotinju, bivše vojnike i terete ih za genocid. Iza tih Srba ne stoji niko, kao da se sudi za preoranu njivu. A cena njihovih osuda će biti zahtev za ukidanjem Republike Srpske kao međupotez za nestanak pravoslavnih hrišćana sa vekovnih prostora zapadno od Drine.

U licemernim pričama o „istini“ i „pravdi“ kao preduslovu „pomirenja“ i „zajedničkog života“ hrišćana i muslimana u Bosni i Hercegovini nema ni istine ni pravde, jer svaka „istina“ mora da bude istina za sve, a svaka „pravda“ – pravda za sve. Selektivne istine i selektivne pravde ne postoje, pa je zato nemoguće na tom temelju sagraditi bilo čije pomirenje i zajednički život.

Upotreba pojma „genocid“ u manipulatorske svrhe proizvodi dodatno razaranje uma prilično načetog izazvanom nesrećom i holivudski retardiranom interpretacijom te nesreće. Ali, to i jeste smisao projekta, jer više nije dovoljna rimska maksima „zavadi pa vladaj“. Moderno doba donosi napredak : „zaludi pa vladaj“! Fragmentisanje geostrateški važnog područja najbolje učvršćuje sluđivanje ljudi i naroda !

Malu partiju na maloj šahovskoj tabli đavo je dobro odigrao. Velika partija na velikoj šahovskoj tabli može da počne!

Literatura i drugi izvori:

 • Dokumentacija Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom
• Ivanišević Milivoje: Hronika našeg groblja , Beograd – Bratunac 1994.
• Ivanišević Milivoje: Zločini nad Srbima B-H 1992-1995 , Beograd 2005.
• „ Knjiga mrtvih Srba, Srebrenica/Bratunac 1992-1995 “ (dokument sa spiskom 3.262 imena srpskih žrtava srebreničkog kraja) Beograd/Bratunac/Srebrenica ; Petrovdan 2005.
• Haški Tribunal VIII; Presude ; Srebrenica; Beograd 2005.
• Čomski Noam u emisiji „Pošteno govoreći“, autora Duške Jurišić, sa TV BH1, emitovane 10.01.2006.
• Bžežinski Zbignjev, Velika šahovska tabla ; Podgorica i Banja Luka 2001.
(autor je savetnik u „Centru za istraživanje zločina nad srpskim narodom“ iz Beograda)



Fusnote:

1. (Presuda / paragraf 589)
2. (Presuda / paragraf 5 90; podvukao LJ.R.)
3. (Presuda / paragraf 13; podvukao LJ.R.)

 Tekst je objavljen na sledećim mestima:
- Časopis «Dveri Srpske» br.
- Časopis «Dveri Srpske» br.
- Sajt Nova Srpska Politička Misao www.nspm.rs