Antifašistički manifest Dveri srpskih

Srpski sabor Dveri, u ime pravoslavne i slobodarske Srbije, pozdravlja i podržava pohod Rusije na evropsko sećanje, obnovu antifašističke tradicije i istine o borbi protiv fašizma nasuprot mnogih relativizacija koje vode u zaborav i izjednačavanje žrtava i zločinaca.

Srpski sabor Dveri ovim proglasom započinje idejnu borbu za vrednosti srpskog antifašizma, a protiv svih istorijskih laži i relativizacija.
Istine o antifašizmu:


1. Antifašizam nije apstraktna teorijska rasprava već konkretna istorijska istina.

Evropski parlament i slične briselske institucije Evropske unije često se pozivaju na apstraktni antifašizam i sa te pozicije kritikuju narode i države koje su baštinici konkretnog istorijskog antifašizma.

Istorijska istina je da su u Evropi tokom Hitlerove okupacije jedini efikasan i oružani otpor, po cenu velikih ljudskih žrtava, pružali uglavnom slovenski narodi, pre svega Rusi, Poljaci i Srbi. Države i narodi koji sada čine Evropsku uniju su ili sarađivali sa Hitlerom ili su mirno čekali da se rat završi, a onda da se priključe pobedniku**.

Velika Britanija je ratovala sa Hitlerom i pod svojom vojnom komandom okupila ostatke nekih evropskih vojski, dok je u okupiranoj Evropi imala mrežu svojih obaveštajaca i diverzanata, ali ova mreža nikada nije bila u stanju da i jedan evropski neslovenski narod podigne na otvoreni oružani ustanak protiv Hitlera. To je istina o antifašističkom doprinosu sadašnjnih članica EU i jedan veliki mit o njihovim pokretima otpora. Ovom istinom ne želimo da umanjimo herojski doprinos onih Francuza, Danaca, Holanđana, Nemaca, i drugih Evropljana koji su svoje živote dali u borbi protiv Hitlera. Naprotiv! Njihova malobrojnost u odnosu na žrtve naroda koji su se oružanim ustancima suprotstavljali Hitleru je samo dokaz koliko je njihova lična žrtva bila velika, jer je išla nasuprot većinskog raspoloženja u njihovim narodima.


2. Ruski narod i njegova armija dali su najveći doprinos oslobođenju Evrope od Hitlerove okupacije.

Pored Rusa Evropu su oslobađale i anglo-američke snage pod čijom komandom su se borili i ostaci armija drugih evropskih naroda. Ipak, bez niza poraza na Istočnom frontu, gde je Rusija primila najžešći udar Vermahta, Nemačka ne bi bila značajno oslabljena i čuveno savezničko iskrcavanje u Normandiju ne bi imalo izgleda na uspeh. Zato je uspostavljanje savremene Evrope na antifašističkim tradicijama nemoguće bez posebne uloge koja se mora priznati ruskom narodu.


3. Neodrživost apstraktnog antifašizma

Potreba briselske birokratije i drugih organa EU da preko neozbiljnih intelektualaca osmisle nekakav model apstraktnog antifašizma kojim se permanentno bore protiv narodnih tradicija i identiteta evropskih naroda je nedopustiva i neodrživa.

Tako čelnici Evropske unije pokušavaju da prikriju istinu kako je sama ideja evroatlantskih integracija začeta od političara i ličnosti koji su tokom Hitlerove vladavine imali bliske odnose sa nacističkim vlastima u Nemačkoj ili sa višijevskim strukturama u Francuskoj.

Tako sadašnji evrobirokrati, nikli na tradicijama šezdesetosmaške levoliberalne pobune, koriste svoj stari ekstremni ideološki aparat pa sve konzervativne pokrete i narode u Evropi optužuju za „fašizam“. Tako zidaju nekakav svoj neoliberalni koncept globalističkog „antifašizma“ kojim pokušavaju da relativizuju istinu o jedinom pravom slovenskom antifašizmu koji je slomio Hitlera.


4. Rodno mesto fašizma bila je Zapadna Evropa a protiv njega su morali da se bore narodi koje je ta Evropa uvek odbacivala.

Istina o tome da su Nemačka, Italija, Austrija, Španija, Mađarska, Hrvatska, pa i Francuska, imale svoje jake i autentične fašističke pokrete na vlasti dobro je poznata. Međutim, nova otkrića u arhivama britanskih obaveštajnih službi sada osvetljavaju i činjenicu da su britanski agenti bili i ljudi poput fašističkog vođe Benita Musolinija (od 1917. godine) ili ustaškog poglavnika Ante Pavelića (od 1925. godine). Sve ovo dodatno baca senku sumnje na ulogu Velike Britanije u podsticanju i rađanju fašizma u Evropi između dva svetska rata. Kada se ovome pridoda i činjenica da su Britanci, zajedno sa obaveštajcima SAD, pomogli mnogim nacističkim, ustaškim i fašističkim zločincima da se sakriju u države Latinske Amerike tokom Hladnog rata, onda krajnje licemerno zvuči svaka njihova opaska na račun nekakvih fašističkih tendencija u savremenom svetu.

Posle svega, iskreno i neodstupno protiv fašizma su se borili samo Rusija i slovenski narodi koji su podigli oružane ustanke i koji tokom Hladnog rata nisu imali interes da ikakve fašističke zločince skrivaju.

Istina o srpskom antifašizmu


Ne postoji nikakav jugoslovenski antifašizam. Jedini antifašizam koji je na prostorima bivše Jugoslavije tokom Drugog svetskog rata postojao je srpski antifašizam. Hrvati, bosanski muslimani, Šiptari, Mađari, Bugari i drugi bili su saveznici Hitlera i često su surovije satirali srpske ustanike i srpski narod nego sami nacistički-nemački i fašistički-italijanski okupatori. Postoje časni izuzeci ali oni su još manje prisutni u ovim narodima nego slični antifašisti u gorepomenutim zapadnoevropskim narodima.

Srpski antifašizam se manifestovao kroz dva oružana, gerilska pokreta otpora, međusobno sukobljena, ali manje-više jednako antifašistički opredeljena.

Ta dva pokreta su bili Jugoslovenska vojska u otadžbini - Ravnogorski pokret đenerala Draže Mihajlovića (JVuO) i Narodnooslobodilačka vojska i partizanski odredi Jugoslavije (NOViPOJ). Današnji pokušaji omalovažavanja bilo partizanske bilo četničke antifašističke tradicije potpuno su neprihvatljivi i istorijski neutemeljeni.

Dveri su insistirale na obnovi ravnogorske antifašističke tradicije zato što je srpski narod preko pola veka u titoističkoj diktaturi bio obmanjivan da su četnici bili saradnici okupatora. Što je bio vrhunac antisrpske propagande, četnici su izjednačavani sa ustašama (krvoločnim hrvatskim fašistima) iako bi to bilo isto kao kada bi se francuski DeGolov pokret otpora izjednačavao sa nemačkim SS trupama.

Dveri antifašističku tradiciju i partizana i četnika posmatraju kao ogroman moralni kapital srpskog naroda koji nam daje pravo da sa izraženim prestižom govorimo o doprinosu Srba oslobođenju Evrope od Hitlera.

Ipak, vreme kome pripadamo daje nam i pravo na istorijsku distancu prema političkim idejama partizanskog i četničkog pokreta. Odgovorna nacionalna misao dvadesetprvog veka mora spoznati da politički koncepti bilo jednog bilo drugog pokreta nisu pokazali svoju istorijsku opravdanost za budućnost srpskog naroda. Međutim, to što su oba pokreta baštinici politički promašenih projekata ne umanjuje njihovu moralnu opravdanost i značajni antifašistički kapital koji je ostao kao nasleđe budućim generacijama.

S druge strane, zahtevi za rehabilitaciju pojedinih ličnosti koje su sarađivale sa okupatorom jesu opravdana civilizacijska tekovina koja ima veze sa ispravljanjem ličnih nepravdi koje su ovim ljudima učinjene. Te rehabilitacije nikako ne znače i istorijsku rehabilitaciju njihove kolaboracionističke politike, pošto se ova politika nikako ne može opravdati, iako se u nekim segmentima može razumeti kao doprinos elementarnom fizičkom spasenju srpskog naroda, koji je u vreme Drugog svetskog rata bio možda i najugroženiji u Evropi. Kada se uzme u obzir kolektivna kolaboracija sa Trećim Rajhom najvećih evropskih naroda, ništa slično se ne može naći u srpskom narodu, dok su pojedinci koji su radili na spasavanju onoga što se spasti može upravo baštinici evropskog principa nezameranja sa Nemačkom i čuvanja svoga naroda od nepotrebnih žrtava.

Tako, kada zahtevamo da se rehabilituje đeneral Milan Nedić, mi smatramo da treba rehabilitovati čoveka koji je bez presude likvidiran u zatvorima Titove tajne policije, čoveka koji je omogućio zbrinjavanje 500.000 izbeglica u Srbiji, koji je sačuvao srpsku privredu, koji je sprečio biološko uništenje Srbije i njeno rasparčavanje između genocidno nastrojenih suseda, čoveka koji i pored sve ugroženosti i nemogućnosti svog položaja nije dozvolio da se ijedan srpski vojnik bori na Istočnom frontu protiv Rusije. Današnji saradnici sa NATO okupatorima imaju mnogo manje opravdanih razloga da tu saradnju sprovode nego što je to imao đeneral Nedić koji je tom saradnjom spasavao srpski narod od biološkog uništenja. Ipak, ma koliko lično đeneral Nedić bio velika i tragična ličnost u našoj istoriji, njegov režim je sarađivao sa nacističkim okupatorom, njegov režim je sprovodio represiju nad srpskim patriotama koji su se oružano suprotstavljali Hitleru i njegova politika nema istorijsko opravdanje jer je zanemarivala činjenicu da Hitlerov poredak nije predviđao budućnost za srpski narod kao narod izrazito slobodarske tradicije. Jednostavno, ma koliko realpolitički bilo opravdano, sarađivanje sa Hitlerovim novim svetskim poretkom je bilo toliko moralno neopravdano i suprotno svim tradicijama srpskog naroda da takva politika ničim ne može biti rehabilitovana. Istinu o srpskom antifašizmu i ulozi srpskih političara u Drugom svetskom ratu danas moramo osloboditi od svih naslaga ličnih animoziteta veterana četničkog, partizanskog ili bilo kog drugog pokreta. Normalno i razumljivo je da ovi ljudi, kao akteri pomenutih istorijskih događaja, nemaju objektivnu sliku stvari. Zato je našim generacijama neoprostivo da budu jednako ostrašćeni kao i učesnici ovih ratnih dešavanja.

Istina o srpskom antifašizmu ipak nije samo istorijska lekcija već je moralna pouka koja nam je danas posebno bitna u trenutku susreta sa novim fašizmima koji nemaju samo ideološku manifestaciju. Savremeni fašizmi se ogledaju u tome što čine iste tragove u vremenu kao i nekadašnji fašizam.



Savremeni antifašizam


Lažni je svaki antifašizam koji svoj doprinos u borbi protiv fašizma svodi na medijsku i politički korektnu borbu protiv marginalnih omladinskih i potkulturnih grupa koje se onda prikazuju kao nekakva velika fašistička opasnost. To je samo licemerni medijski manevar kojim se skreće pažnja javnosti sa ozbiljnih fašističkih tendencija koje ugrožavaju savremeni svet.

Postoje mnoge teorije fašizma, od kojih su neke politički i istorijski utemeljene jer se bave analizom konkretnih pojavnih oblika ovog političkog koncepta, dok su neke toliko fantastične i naučno neutemeljene da su odlike fašističke doktrine toliko proširile da se svaki politički sistem u svetu može okarakterisati kao fašistički.

Ono po čemu je fašizam uvek bio prepoznatljiv je spremnost da se državni i nacionalni interesi jednog naroda ostvaruju agresivnim ratom protiv interesa drugih naroda, a uvek uz kršenje pravila međunarodnog prava. Fašistička država, dakle, ima ekspanzivno imperijalističku politiku i svoje interese je spremna ratnom mašinerijom da ostvaruje širom sveta, bez obzira što se njene interesne sfere nalaze hiljadama kilometara daleko od državnih granica.

Fašistička država u svom okruženju proizvodi osvajačke ratove, ruši međunarodni pravni poredak, dok u unutrašnjoj politici sprovodi totalitarnu kontrolu celokupnog društva i suspenduje građanska prava i slobode zasnovane na liberalnom pravnom poretku.

Dakle, danas postoji tendencija da SAD, Evropska unija (kroz diktat briselske nadnacionalne birokratije) i NATO pakt ostvare sve elemente fašističke opasnosti u svetskim razmerama. U tom smislu biti iskreni antifašista danas znači biti protiv diktata iz Brisela i Vašingtona i boriti se protiv NATO pakta.

Takođe, danas biti saradnik fašizma znači biti za bezuslovno ispunjavanje diktata iz Brisela i Vašingtona i pomagati proširenje NATO pakta.

Srpski sabor Dveri nastavlja antifašističku tradiciju četnika i partizana, podržava obnovu istine o antifašističkom doprinosu Rusije oslobođenju Evrope, ne dozvoljava da bude igračka u međusobnom razračunavanju ostrašćenih veterana bilo koje srpske vojne formacije iz Drugog svetskog rata i u tom smislu poziva na jedino opravdano nacionalno pomirenje – pomirenje na tradicijama antifašizma.

Dveri istovremeno ne zaboravljaju da fašističke tendencije i danas ugrožavaju slobodu i opstanak čovečanstva i u tom smislu pozivaju sve iskrene antifašiste da se suprotstave NATO paktu, okupacionim režimima i agresivnim ratovima SAD i njihovih satelitskih država iz Evropske unije.

U Beogradu, 20. oktobra 2009.

Upravni odbor Srpskog sabora Dveri