„Agresija bosanskih Srba uz direktnu podršku Slobodana Miloševića dovela do raseljavanja više od 2.000.000 ljudi, više od 100.000 ubijenih, i desetine hiljada silovanih“

15.07.2020. god.

Predlog rezolucije u Zastupničkom domu Kongresa SAD

"Osuđuje se genocid i drugi zločini nad bošnjačkom zajednicom, koje su počinile snage bosanskih Srba u Srebrenici u Bosni i Hercegovini u julu 1995. godine.

Dok je aprila 1992. godine počela agresija i etničko čišćenje koje su počinile snage bosanskih Srba, koje su podržale vojne i paravojne snage iz Srbije, preuzimajući kontrolu nad okolnom teritorijom, rezultirali su masovnim egzodusom Bošnjaka koji su potražili zaštitu u Srebrenici i njenom okruženju, koju je SB UN odredio kao „bezbedno područje“ u srebreničkoj enklavi Rezolucijom 819 od 16. aprila 1993. godine, pod zaštitom snaga Ujedinjenih nacija (UNPROFOR);

Dok se prisustvo UNPROFOR-a u Srebrenici sastojalo od holandskog mirovnog bataljona, sa predstavnicima Visokog komesarijata Ujedinjenih nacija za izbeglice, Međunarodnog komiteta Crvenog krsta i humanitarne agencije za medicinsku pomoć (lekari bez granica) su pomagali u pružanju humanitarne pomoći raseljenom stanovništvu koje je živilo u uslovima masovne prenaseljenosti, siromaštvu i bolesti;

Dok je početkom 1995. pojačana blokada enklave od strane snaga bosanskih Srba koju su podržale vojne i paravojne snage iz Srbije sprečile su da celokupno stanovništvo dobije humanitarnu pomoći, te preskle spoljne komunikacije i kontakte i efektivno smanjile sposobnost holandskog mirovnog bataljona da odgovori na pogoršanje situacije;

Budući da su, počevši 6. jula 1995., snage bosanskih Srba napale mesta UNPROFOR-a, preuzele kontrolu nad izolovanom enklavom, držale zarobljene holandske vojnike kao taoce i nakon sukoba sa lokalnim braniocima, preuzele su kontrolu nad Srebrenicom 11. jula 1995;

Dok je procenjena trećina tadašnjeg stanovništva Srebrenice, uključujući relativno mali broj vojnika, pokušala da prođe kroz linije snaga bosanskih Srba do relativno sigurnog područja pod bosanskom vladom, mnogi su ubijeni od strane srbskih patrola i u zasedama;

Dok je preostalo stanovništvo zatražilo zaštitu kod holandskog mirovnog bataljona u njegovom sedištu u selu Potočari, severno od Srebrenice, mnoge od tih ljudi su nasumično su zarobile snage bosanskih Srba da bi ih tukli, silovali ili pogubili;

Dok da su snage bosanskih Srba deportovale žene, decu i starije osobe autobusima, u sabirnim centrima u severoistočnoj Bosni i Hercegovini držali su preko 8.000 muškaraca i dečaka, koji su zatim pogubljeni i zakopani u masovne grobnice;

Budući da su snage bosanskih Srba, u nadi da će prikriti dokaze o masakru u Srebrenici, nakon toga premestile leševe sa početnih masovnih grobnica na mnoga sekundarna i tercijarna mesta raštrkana po delovima severoistočne Bosne i Hercegovine pod njihovom kontrolom;

Dok je masakr u Srebrenici bio jedan od najgorih od mnogih zločina koji su se dogodili u sukobu u Bosni i Hercegovini od aprila 1992. do novembra 1995. godine, tokom koga je politika agresije i etničkog čišćenja sprovedena od snage snage bosanskih Srba uz direktnu podršku Slobodana Miloševića i Jugoslovenske vlade, dovelo je do raseljavanja više od 2.000.000 ljudi, više od 100.000 ubijenih, i desetine hiljada silovanih, mučenih i zlostavljanih, uključujući i u koncentracionim logorima na području Prijedora, pri čemu su nedužni civili Sarajeva i drugih urbanih središta više puta bili izloženi traumatskim granatiranjem i snajperskim napadi;

Budući da pored primarnih žrtava u Srebrenici, bošnjaci čine ogromnu većinu žrtava tokom sukoba u Bosni i Hercegovini u celini, posebno među civilnim stanovništvom;

Dok je u članu 2. Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida definisan genocid kao "bilo koje od sledećih dela počinjenih sa namerom da se u celosti ili delimično uništi nacionalna, etnička, rasna ili verska grupa, kao takva: (a) ubistvo članova grupe; (b) nanošenje teških telesnih ili mentalnih povreda članovima grupe; (c) namerno narušavanje grupnih uslova života sračunatih na to da dovedu do njegovog fizičkog uništenja u celini ili delimično; (d) nametanje mera za sprečavanje rađanja u grupi; i (e) prisilno prebacivanje dece iz grupe u drugu grupu “;

Dok je 25. maja 1993. UNSC usvojio Rezoluciju 827 o osnivanju Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) sa sedištem u Hagu, Holandija, i ovlastio MKSJ za istragu i procesuiranje pojedinaca osumnjičenih za izvršenje ratnih zločina , genocid, zločini protiv čovečnosti i teška kršenja Ženevskih konvencija iz 1949. na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991;

Dok je MKSJ, zajedno sa sudovima u Bosni i Hercegovini i Srbiji optužio i osudio više od 1.000 pojedinaca na najvišim i dodatnim nivoima odgovornosti za teške povrede Ženevskih konvencija iz 1949., kršenja zakona i običaja rata, zločina protiv čovečnosti, genocida i saučesništva u genocidu povezanog sa masakrom u Srebrenici;

Budući da je MKSJ proglasio Radovana Karadžića krivim za genocid, ratne zločine i zločine protiv čovečnosti i proglasio Ratka Mladića krivim za ratne zločine i zločine protiv čovečnosti, te ih na kraju osudio na doživotni zatvor;

Budući da su i MKSJ i Međunarodni sud pravde presudili da akcije snaga bosanskih Srba u Srebrenici u julu 1995. predstavljaju genocid;

Dok je Rezolucija 199, donesena 27. juna 2005. i Rezolucija 310, donesena 8. jula 2015., izrazila stav Predstavničkog doma da su agresija i etničko čišćenje koje su počinile snage bosanskih Srba, podržane od strane vojnih i paravojnih snaga Srbije u Bosni i Hercegovini, ispunjava uslove koji definišu genocid prema Konvenciji o genocidu iz 1949. godine;

Budući da su Ujedinjene nacije priznale svoj neuspeh u preduzimanju radnji i donošenju odluka koje bi mogle odvratiti napad na Srebrenicu i sprečiti da se dogodi genocid;

Dok su neki ugledni zvaničnici Srbije i bosanskih Srba, uključujući sadašnjeg srbskog člana tročlanog predsedništva Bosne i Hercegovine Milorada Dodika, koji je genocid u Srebrenici lažno označio „izmišljenim mitom“ i „najvećom obmanom dvadesetog veka“, negirali da masakr u Srebrenici predstavlja genocid ili da su na neki drugi način pokušali relativizovati obim i značaj genocida;

Dok su drugi ugledni zvaničnici srbskih i bosanskih Srba negirali ili odbijali da priznaju da je masakr u Srebrenici genocid, ili su pokušali da relativizuju obim i važnost masakra osporavajući broj i identitete žrtava Srebrenice, tvrdeći da postoji međunarodni antisrbska zavera i osporavanje definicija po Konvenciji UN o genocidu;

Dok su mnogi u Republici Srbskoj, entitetu bosanskih Srba u Bosni i Hercegovini, te opštine, institucije i drugi organi vlasti u njoj odali počast i veličanje ratnih zločinaca, nastojeći da ispričaju istoriju njihovih krivičnih dela kako bi revidirali istoriju i u školske nastavne programe učili lažno đake o Srebrenici;

Dok su neke nevladine organizacije u Srbiji posvećene ljudskim pravima i pravdi bile od velike pomoći u dokumentovanju zločina koji su se dogodili tokom sukoba u Bosni i Hercegovini, kao i njihovih počinilaca, i neumorno su radili na podsticanju srbskih zvaničnika i javnosti da priznaju zločine koje su srpske snage počinile tokom tog sukoba i podržale ostvarivanje pravde u vezi s tim zločinima;

Dok je zajednica zemalja, uključujući SAD, koje su vojno intervenisale kako bi sprečile dalju agresiju i etničko čišćenje, kao i da bi unapredile pregovore o Opštem okvirnom sporazumu za mir u Bosni i Hercegovini (parafiran u Dejtonu, Ohajo, 21. novembra 1995. , a potpisan u Parizu 14. decembra 1995.), nastavile su pružati osoblje i resurse koji pomažu u potpunom sprovođenju sporazuma kao i približavanju svih građana Bosne i Hercegovine;

Budući da Kancelarija visokog predstavnika Bosne i Hercegovine i dalje deluje kroz multinacionalno veće za implementaciju mira, ali sa smanjenim finansijskim i kadrovskim resursima i u svojim dvostrukim godišnjim izveštajima SB UN-u, ponavlja uzdržavanja od izvršavanja svojih punih izvršnih ovlaštenja; i

Dok su Sjedinjene Države osnovale Odbor koji proučava događaje u Srebrenici i izdaje smernice o tome kako sprečiti da se slični incidenti ponove u budućnosti, i u Kongresu su doneli Zakon o sprečavanju genocida i zločina, pod kojim vlada SAD-a izvještava Kongres o svom napretku u ovakvim preventivnim merama: Dakle,

Predstavnički dom:

(1) osuđuje genocid koji su srpske snage počinile u Bosni i Hercegovini od 1992. do 1995 .;

(2) osuđuje izjave, akcije i politike koje negiraju ili dovode u pitanje da je masakr u Srebrenici predstavljao genocid i da čitave etničke grupe ili zajednice nisu odgovorne za zločine koje su počinili neki članovi njihovih snaga;

(3) apeluje na Vijeće za implementaciju mira da vrati puna ovlašćenja kancelariji visokog predstavnika Bosne i Hercegovine, te ohrabri visokog predstavnika da izvršava svoja puna izvršna ovlašćenja kako bi osigurao da se Opšti okvirni sporazum za mir u potpunosti implementira i da pozove na zaustavljanje istorijskog revizionizma, posebno što se odnosi na genocid u Srebrenici;

(4) ohrabri SAD da održavaju i ponovo potvrde svoju politiku podrške suverenitetu, pravnom kontinuitetu, jedinstvu i teritorijalnom integritetu Bosne i Hercegovine u njenim međunarodno priznatim granicama;

(5) potvrdi snažnu podršku narodu Bosne i Hercegovine i njihovim težnjama za većom demokratijom, ekonomskim prosperitetom i uspehom u evroatlantskim i evropskim integracijama;

(6) apeluje na narod Bosne i Hercegovine, njihove izabrane predstavnike i međunarodnu zajednicu da stave novi naglasak na poštovanje ljudskih prava i osnovnih sloboda koje poseduje pojedinac, a čija nikakva kolektivna zaštita i privilegije ne bi trebali biti ugroženi nekom grupom, na etničkoj osnovi ili na drugi način;

(7) ohrabruje SAD da promovišu mir i stabilnost u jugoistočnoj Evropi kao celini i pravo svih ljudi koji žive u regionu, bez obzira na nacionalnu, rasnu, etničku ili versku pripadnost, da se vrate svojim kućama i uživaju u koristi demokratskih institucija, vladavine zakona i ekonomske prilike, kao i da znaju sudbinu nestalih rođaka i prijatelja;

(8) prizna pomoć Međunarodne komisije za nestale osobe u Bosni i Hercegovini i njenih relevantnih institucija u otklanjanju gotovo 90 posto prijavljenih nestalih nakon masakra u Srebrenici, a otprilike 75 posto prijavljenih nestalih tokom celog sukoba u Bosna i Hercegovina;

(9) pozdravi završetak rada Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju, uključujući njegove osude i presude Radovanu Karadžiću, Ratku Mladiću i još 88 osoba osuđenih za krivična dela uključujući ratne zločine, zločine protiv čovečnosti, genocid, teške povrede Ženevskih konvencija iz 1949. i s tim povezana krivična dela, sudske procee koji su pomogli jačanju mira i podstakli pomirenje između zemalja regiona i njihovih građana;

(10) ostaje zabrinut kako etničke tenzije koje podstiču politički lideri i ekstremno nacionalističko raspoloženje mogu odvratiti oporavak i pomirenje u Bosni i Hercegovini, pa čak i potaknuti novo nasilje s potencijalno smrtonosnim posledicama;

(11) poziva sve političke lidere u Bosni i Hercegovini da prestanu koristiti retorike podela u cilju postizanja kratkovidnih političkih dobitaka;

(12) poziva sve političke lidere da pokažu hrabrost zalažući se za toleranciju, empatiju i međusobno uvažavanje u svrhu negovanja trajnog pomirenja, mira i prosperiteta za ljude Bosne i Hercegovine; i

(13) prepoznaje 8.372 osobe ubijene ili pogubljene u Srebrenici u Bosni i Hercegovini u julu 1995. godine, zajedno sa svim pojedincima koji su pretrpeli bol i patnju ili koji su ubijeni u Bosni i Hercegovini od 1992. do 1995. godine, kao i stranim državljanima, uključujući državljane SAD-a, pojedince u Srbiji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini i drugim zemljama regiona koji su rizikovali ili izgubili živote zbog svoje odbrane ljudskih prava, osnovnih sloboda i etničkog identiteta bez diskriminacije.", navodi se u predlogu rezolucije