Šest decenija zatiranja Srba

U knjizi su priređena živa i istinita svedočanstva raškoprizrenskih i kosovskometohijskih episkopa Vladimira, Pavla (sadašnjeg patrijarha srpskog) i Artemija, kao i drugih svedoka o tome kako su Šiptari punih šezdeset godina sistematski zatirali Srbe, njihove svetinje i kulturu na Kosovu i Metohiji

Srpska pravoslavna crkva objavila je još jedan izuzetan dokument o zatiranju Srba i njihove kulture na Kosovu i Metohiji - knjigu protojereja-stavrofora (krstonosca) Sava B. Jovića „Etničko čišćenje i kulturni genocid na Kosovu i Metohiji - Svedočanstva o stradanju Srpske pravoslavne crkve i srpskog naroda od 1945. do 2005. godine“.

 Autor Savo Jović, koji je glavni sekretar Svetog arhijerejskog Sinoda SPC, priredio je živa i istinita svedočanstva raško-prizrenskih i kosovsko-metohijskih episkopa blaženopočivšeg Vladimira, Pavla (sadašnjeg patrijarha srpskog) i današnjeg Artemija, kao i drugih svedoka o tome kako su Šiptari punih šeztdeset godina
 (nažalost, to se nastavlja i dan-danas) sistematski zatirali Srbe, njihove svetinje i kulturu na Kosovu i Metohiji.

Muke Srpske pravoslavne crkve

U jednom izveštaju episkopa Vladimira iz 1951. godine navodi se da je „najdrastičnije divljaštvo bilo rušenje nove crkve u varošici Đakovica“. „Podignuta je kao Spomen-crkva poginulim ratnicima u ratovima između 1912 - 1918. godine. I kosti njihove, ukoliko su se mogle po okolini pokupiti, prenesene su u nju. Došlo je nekima od Šiptara na um, da se bogomolja sruši, da bi se materijalom od ruševina i na njenom uglednom mestu podigao spomenik Eminu Durakuu...“, piše episkop. I drugi svedoci javljaju Sinodu SPC o nasilju nad Srbima. Tako rektor Bogoslovije Svetog Kirila i Metodija u Prizrenu Živan Marinković kaže da su u toku 1951. i 1952. godine „neki nepoznati mladići Šiptari napadali naše učenike fizički i pretili im tučom i obračunom“. 

Muke SPC, njenih vernika i naroda nastavljene su nesmanjenom žestinom i za vreme vladike Pavla, sadašnjeg patrijarha srpskog, koji je kao episkop na Kosovu i Metohiji proveo 34 godine. Tako vladika Pavle 1962. godine javlja da je srpski narod „prepušten sam sebi, kao ovce bez pastira, pa nije čudo što je smućen i poljuljan u veri pod naletom sviju mogućih nevolja koje preko njega snažno duvaju“...

 „Manastiri imaju mnogo muke oko očuvanja šuma, bašta i voćnjaka od nasilja, krađe i pljačke omladinaca i starijih ljudi, mahom Šiptara, koji na opomene manastirskog osoblja nasrću da se biju, uz psovke i pretnje da ovo nije srpsko nego albansko“, piše vladika Pavle. On, takođe, izveštava i o drugim brojnim zločinima i nedelima Šiptara - zločinaškom paljenju konaka Pećke patrijaršije 16. marta 1981. godine, podmetnutim bombama u stanovima Srba, maltretiranjima, ubistvima, uništavanju imovine.... 

I Sinod SPC dostavlja izveštaj Skupštini Kosova gde se navodi da se „ni groblja ne ostavljaju na miru“. „U selu Šipolju kod Kosovske Mitrovice, uz pevanje uvredljivih pesama protiv Srba, mladići albanske nacionalnosti srušili su petnaest nadgrobnih spomenika. Slično se desilo i širom Kosova i Metohije“. 

Posle izbora episkopa Pavla za patrijarha srpskog, na tron drevne Raško-prizrenske eparhije dolazi vladika Artemije koji se, nažalost, susreće sa jednim od najvećih stradanja našeg naroda i svetinja u istoriji. Sa vekovnih ognjišta prognano je preko 200.000 Srba, spaljeno je ili porušeno preko 50.000 njihovih kuća i stanova, ubijeno je, nestalo ili kidnapovano više hiljada Kosovaca, a porušeno je ili teško uništeno preko 160 manastira i crkava, kao i mnoga druga kulturna dobra. 

Martovski pogrom

„Tragedija srpskog naroda na Kosovu i Metohiji, kao i onih koji su sa svoga ognjišta proterani, nastavlja se i dalje u svim mogućim vidovima“ naveo je vladika Artemije u jednom od brojnih vapaja. On o martovskom pogromu 2004. godine detaljno navodi zlodela šiptarskih terorista i potresno svedoči da je „za svakog iole razumnog čoveka jasno da je ovde na delu isplanirano etničko čišćenje i uništavanje svih kulturnih i duhovnih tragova prisustva hrišćanskog srpskog naroda na prostoru Kosova i Metohije“.

Otac Savo Jović kaže za Glas javnosti da je kroz izveštaje nadležnih arhijereja pokušao da pokaže da iseljavanja Srba sa Kosova i Metohije nikako nisu bila prirodan socijalno-ekonomski proces već posledica nasilja, sa ciljem da se otme i prisvoji tuđe, mukom i vrednim radom stečeno imanje. On je podsetio da je plansko nasilje Šiptara nad Srbima prouzrokovalo skoro svakodnevne seobe Srba, u vremenu od 1945. do 2005. godine. „U knjizi su sasvim malo korišćeni drugi izvori, jer je prvenstveno bila namera da se pomoću izveštaja arhijereja sa lica mesta bar delimično osvetli golgotski put srpskog naroda i Crkve za šest decenija, u vremenu koje je bilo gluvo i nemo za njegov bol i vapaj“, kaže Savo Jović. 

Ova vredna knjiga-dokument objavljena je u izdanju Svetog arhijerejskog Sinoda SPC. 

MILINČIĆ UBIJEN PRED MAJKOM

I pored brojnih upozorenja episkopa Pavla u kojima navodi napade Šiptara na Srbe i njihovu imovinu, desio se i jedan svirepi zločin u Samodreži kod Vučitrna 1982. godine, gde je Ferat Mujo sa sinom, sinovcem i sestrićem ubio Danila Milinčića. „Prvo su ovog mladića svezali i mučili, a onda mu je Ferat Mujo klekao na stomak i, pred očima majke koja je pokušala svojim telom da ga zaštiti, pištoljem hladnokrvno pucao u srce. Ovde samo da napomenem, da su Danilu 1960. godine ubili i oca Slavoljuba, kao i da ovaj zločinac, ili zločinci, nisu nikada otkriveni niti osuđeni - navodi episkop Pavle u izveštaju. 

TRAGEDIJA ĐORĐA MARTINOVIĆA

U izveštaju o napadima na SPC i narod od aprila 1985. do aprila 1986. godine, episkop Pavle ističe da „teškoće od pritisaka albanskih iredentista imamo stalno“.

„Takav je slučaj Đorđa Martinovića, čoveka starog 56 godina, koga su nepoznata lica 1. maja 1985. godine u njegovoj njivi vezala, a zatim se nad njim iživljavala nabivši mu kocem litarsku flašu u telo, kroz čmar, koja se potom u utrobi slomila“, napisao je vladika Pavle o ovom monstruoznom delu Šiptara.