Piše: Savo Koviljac

Preko medija smo mogli gledati kako se odvijaju neredi po gradovima širom Engleske. Iskreno, ništa neobično, iste takve nerede smo godinama gledali po predgrađima Pariza, a ti pariški „suburbia“ neredi već postaju svojevrsna tradicija i štaviše – podkultura, ovjekovječeni su i kultnim andergraund noar filmom sa simptomatičnim imenom - „La heine”, što će reći - mržnja.

E sad, otkud to?

Kakva crna mržnja po naprednoj i civilizovanoj Evropi, zar to nije naš, balkanski „brend“?

Nama koji živimo, živuckamo i životarimo rasuti po istočnoj strani starog kontinenta poslednjih nekoliko decenija, što u rukavicama – što direktno – sistematski su se svakodnevno servirale teze da su baš te metropole poput Pariza, Londona, Nju Jorka i Los Anđelesa bastioni savremene demokratije, ljudskih prava, svakog mogućeg fenseraja i blagostanja svake vrste. Pa otkud onda da svako malo u njihovim predgrađima gledamo slike za koje mislimo da stižu sa Bliskog Istoka: zapaljene automobile, radnje, prevrnute kontejnere, kamenovanje policajaca i ostatak folklora u stilu „fri Palestina“?

U slučaju Pariza (i ne samo Pariza već i većine gradova po Zapadnoj Evropi) odgovor je jednostavan: nominalno tu vlada ravnopravnost, demokratija, ljudska prava i sve što uz to ide, međutim većina tih gradova je aparthejdski podijeljeno na kvartove.

Naš turista naravno, obilaziće muzeje, izložbe, spomenike kulture, hramove stare stotinama godina potpuno fasciniran opštim bogatstvom i sjajem, živeći za momenat kada će „nabijati čežnju“ familiji i komšiluku dok bude pokazivao fotografije sa putovanja. Međutim pravu istinu znaju naši bauštelci razapeti između „downtown“'- odnosno pozorišne kulise za strance u kojoj kafa i sendvič koštaju koliko i njegova dnevnica, i predgrađa u kojima ako zaluta može ostati i bez novčanika i bez glave.

Jedan dio predgrađa (onaj koji se prezentuje u medijima) su „bijela suburbia“ – naselja sa jednospratnim kućama, sa po dva auta parkirana u dvorištu, oaze čistoće i zelenila, koja veoma često imaju i svoju ličnu policiju (da, zakoni na zapadu omogućavaju lokalno stanovništvo da ima svoje vlastite organe reda). Druga vrsta predgrađa su ona za koja niko ne želi da zna, niko u njih ne želi da ide, a malo ko ih ikada napusti. U njima žive imigranti i obespravljena sirotinja, škole postoje tek radi reda, policija rijetko zalazi u njih a onaj ko ima nesreću da se rodi u njima ima sve šanse da će prije dvadesete godine života imati bar jednu turu odležane zatvorske kazne.

Šta je sa tom sirotinjom? Okud to da su tako siromašni, neobrazovani, frustrirani, ogrezli u kriminal kad žive u gradovima-ikonama progresa, kulture i demokratskih tekovina?Otkud odjednom toliki stepen mržnje i agresivnosti da bez straha jurišaju na policajce u ponoj ratnoj opremi i bacaju molotovljeve koktele na oklopna vozila?

Para vrti tamo đe burgija neće

Odgovor je upravo u vladarima današnjih „demokratskih uređenja“, tačnije u ljubavnom zagrljaju savremenih zapadnih političara sa onom manjinom koja za sebe zadržava većinu svjetskog kapitala.

Primjera radi: do sedamdesetih godina prošlog vijeka u velikoj fabrici konfekcije je radio neki pošteni stanovnik predgrađa Londona (recimo deset maraka po satu), koji je svojim radom izdržavao porodicu i uživao u tekovinama demokratije i savremenog kapitalističkog društva.

Međutim, početkom osamdesetih uprava kompanije pritisnuta sve jačom konkurencijom shvata da lokalni radnik puno košta a malo proizvodi (a štiti ga gomila zakona o radu te sindikalnih prava) i da će puno veći profit ostvariti ukoliko proizvodni pogon prebace u Indoneziju u kojoj ne postoje sindikati niti takve gluposti kao što su prava radnika, godišnji odmor i slične budalaštine. Pogon u matičnoj zemlji se lagano gasi a od kompanije ostaju samo šminkerske centrale, a u pogonu u Indoneziji sada se radi u dvanestočasovnim smjenama za deset feninga po satu, bez potrebe da se za radnika uplaćuje penziono, socijalno, gomila poreza, beneficija itd. Matematika je jasna, posledice (po zapadnoevropsku nižu i srednju klasu) katastrofalne.

U radničkim predgrađima Londona i Pariza sada žive stotine hiljada ljudi bez posla (u urbanim sredinama nema male poljoprivrede koja bi ublažila ekonomske udare), industrijski pogoni i fabrička postrojenja se sele u države u kojima radnici rade za 50 dolara mjesečno bez ikakvih beneficija, tako da su obični stanovnici evropskih velegrada svedeni na golo preživljavanje, a umanjenjem mogućnosti da se porodica prehrani poštenim radom stopa kriminaliteta se od kraja sedamdesetih godina uvećala za preko hiljadu odsto.

Kao da sve to nije bilo dovoljno, vlade zapadnih zemalja su „revoltirane“ počele da u matične zemlje uvoze imigrante smatrajući da će oni „znati da cene“ blagodati života u demokratskom kapitalističkom sistemu i da će biti sretni da vladajućoj eliti poslužuje ručkove, čisti toalete, šiša travnjake....ali....

Kako se ratuje vijekovima za male pare a bez (vlastitih) žrtava?

Bilo ko ko je malo zagrebao površinu ispod priča zvanične istorije kakvu učimo u školama, vrlo brzo se uvjerio koliko su patnji i mrtvih glava upravo ti „demokratski i slobodarski“ režimi direktno uzrokovali širom svijeta u poslednjih hiljadu godina, konkretno govoreći o Engleskoj, Francuskoj, Americi, Španiji i Holandiji.

Nisu oni "doktori za demokratiju i uspostavljanje reda" kao što većina ljudi misle, nego doktori za haos, toliki da arapi imaju poslovicu "ako vidiš da se dve ribe u vodi svađaju, znaj da u blizini pliva neki Englez". Jedina taktika kojom su te relativno male države mogle da upravljaju teritorijama preko čitave planete jeste bila stara taktika Rimskog carstva „divide et empera“ – zavadi pa vladaj, konstantim širenjem rasne, vjerske, ideološke mržnje među stanovnicima susednih pokrajina, izazivali bi konflikte u kojima bi zaraćene strane snabdjevali oružjem (cijena sitnica) i vojnim instruktorima, i na kraju kada bi obe strane uz ogroman broj ljudskih žrtava totalno iscrile vojnu i ekonomsku moć, pojavljivali se kao „faktor mira“ i tihi osvajači.

Široj javnosti je slabo poznata činjenica da je npr. žarište Palestina-Izrael počelo upravo tako što su Englezi pod svojom vlašću držali Palestinu, a onda kada su naoružali i Arape i Jevreje naglo se povukli iz kritične zone što je izazvalo opšte krvoproliće. Malo ko zna da otac moderne Turske, sada vojne i ekonomske velesile, nije Kemal Ataturk nego upravo Britanska mornarica u odsudnom trenutku Balkanskih ratova kada su Turci počeli da se povlače na svoje prvobitne teritorije koje su nastanjivali prije Otomanskih osvajanja - u zaleđe Male Azije, preko Crnog Mora im dostavila ogromnu količinu naoružanja i hrane.

Većina obrazovanih muslimana danas zna da je duhovni guru današnje Al Kaide – Muhamed ibn Abd al Vahab – bio takođe „u službi Njenog veličanstva“, i upravo je on u prosvećenom 18 vijeku započeo prakse kamenovanja do smrti onih koji se nisu uklapali u njegova gledišta na religiju i moral, pomogao da se formira današnja kraljevska dinastija Sauda (potpuno suprotno učenjima islama), odnosno jedina arapska država koja pruža vojnu i finansijsku podršku nato snagama, i upravo Saudi dinastija je glavni finansijer vehabizma danas na Kosovu i širom Federacije BiH. Takođe, pripadnik kraljevske Saudi porodice je i agent CIA-e koji je bio zadužen za operacije tokom ruskog rata u Avganistanu pod imenom Osama bin Laden. Nakon formiranja vehabijskog pokreta, engleska obavještajna služba sredinom 19 vijeka ulazi na Egipatski univerzitet Al Hazar koji je postao izvor radikalnog islamizma. Upravo te fundamentalističke grupe će idućih 150 godina kidnapovati turiste, paliti hrišćanske hramove i dovesti do skorašnje „revolucije“ u Egiptu koji je sada trenutno u stanju totalne anarhije.

Prosto nema međunarodnog konflikta niti rata u kojem oni nisu bili „svakoj čorbi zaprška“.

Đe smo mi u toj priči?

Mi lično možemo da im zahvalimo za današnje postojanje Velike Turske, za krah srpske vojske u Prvom svjetskom ratu (Rusija čak u jednom momentu prijetila Britaniji da će se povući iz rata), za puč 27 marta jer je Srbija trebala da ima status kao Švajcarska (dakle totalno neutralan), zatim kad su nas već uveli u rat potpirivali su obe zavađene strane (većina kako istoričara tako i direktnih učesnika tvrdi da je 2 svj rat na našim prostorima većinom vremena vođen kao čist građanski rat između četnika, ustaša i partizana).

Sa druge strane najveća tragedija i mana Srba poslednjih 150 godina jeste opšta nesloga i mijenjanje opštedržavnih strategija u vrlo kratkim periodima (što po svim udžbenicima geopolitike vodi u nestajanje jedne države), za šta opet možemo da zahvalimo činjenici da se preko naših leđa vodi rat između britanske škotske masonske lože i francuske lože velikog orijenta. Da je takva situacija (neprekidne svađe, splekte, rasprave i opšta mržnja između klanova) svjedoči i današnja situacija među srbskim masonima koji imaju više loža i ložica nego ribolovačkih udruženja, a ponajbolje ogledalo jeste srbski parlament.

Na kraju krajeva, Britaniji takođe možemo da zahvalimo na stvaranju islamističkih država Kosova i Bosne preko majora MI6 Pedija Ešdauna koji je na Kosovu bio organizator za podršku, obuku i naoružavanje UČK a nakon toga nagrađen skromnom mjesečnom platom od 24.000 maraka kao visoki predstavnik u BiH, ukidajući vojsku RS i dovodeći RS skoro do nepostojanja, za čije vladavine se po Federaciji BiH masovno raširio vehabijski militantni pokret uz čak zvanične sukobe sa Islamskom zajenicom BiH, i za šta je na kraju mandata nagrađen najvišim britanskim vojnim priznanjem i titulom viteza od strane „Njenog kraljevskog visočanstva“.

Šta još reći o okupacijama Indije, S.Irske, Škotske, Foklanda, Lesota, Bocvane, Kameruna, Egipta, Gambije, Kenije, Nigerije, Malavija, Zambije, Sudana, Svazilenda, Južne Afrike, Ugande, Tanzanije, S. Amerike, Gijane, Avganistana, Bahreina, Bruneja, Bengala, Burme, Palestine, Sirije, Jordana, Kipra, Irske, Malte, Velsa, Mauricijusa, Sejšela, Maldiva, Novog Zelanda....i ima barem još stotinjak teritorija i zemalja koje su držali pod kontrolom, izrabljivali sirovine a lokalno stanovništvo tretirali kao robove do stepena da se većina tih država nije oporavila do dan danas...

I neko danas priča o njihovom "redu i poretku"?
Da li ovi „huligani“ možda dolaze iz neke druge države?
Da li su odrasli i formirani u nekom drugom sistemu?

Ponašanje V.Britanije je za svakog čoveka sa zdravom pameću i pozanavanjem istorije - sramotno, a neki bi rekli da ih njihovo politčko ponašanje ne čudi, budući da su u pitanju potomci Normana koji su nakon upada na britansko poluostrvo protjerali hrišćane i nastavili da idućih pet vijekova vrše invazije na evropski kontinent, pljačkajući, paleći i ubijajući sve na šta naiđu.

Svoje ekonomsko bogatstvo su podigli pljačkajući sirotinju po kolonijama širom svijeta i? Nikom ništa. Smatra li ih danas iko varvarima? Optužuje li ih iko za brutalnosti po kolonijama?

Hiljadu zašto, hiljadu zato

I nakon svega, danas se neko čudi otkud svo ovo divljaštvo? Otkud ovi izlivi primitivizma, toliki stepen agresije i mržnje kod stanovnika Evropske Unije (u koju nestrpljivo i bezuslovno hitamo)? Gledajući emisije na B92 o našim navijačima, mi mislili da smo šampioni planete u divljaštvu i huliganizmu, a kako sad pa to da kad igra reprezentacija Engleske u inostranstvu uvijek bude ovakvih nereda pa vrlo često i mrtvih...stvarno se pitam otkud? Pa zar u EU nisu svi vedri, nasmijani, dobrodušni, puni para, demokrate koji vole svoje vlade i vladare?

Onaj kome ulogu mozga zauzima televizor može da se čudi i ibreti do sudnjega dana.