Pod NATO čizmom proterano pola miliona Srba sa svojih ognjišta

Pod NATO čizmom proterano je oko 500.000 Srba sa svojih vekovnih ognjišta. NATO je u tom varvarskom pohodu u razmaku od pet godina izvršio i agresiju na tadašnje tri srpske zemlje: Republiku Srpsku Krajinu (proterano oko 250.000 Srba), Republiku Srpsku (proterano oko 150.000 Srba) i SR Jugoslaviju (proterano oko 250.000 Srba).

U isti mah NATO je uništio Republiku Srpsku Krajinu, razorio Republiku Srpsku, razorio SR Jugoslaviju i oteo srpsku pokrajinu Kosovo.

Republika Srbska Krajina

Prvi NATO pohod na Srbe desio se u Republici Srbskoj Krajini, i to u nekoliko navrata, bombardujući položaje Vojske Republike Srpske Krajine, kao uvertiru za akciju hrvatske vojske pod nazivom „Oluja“. NATO je učestvovao kao podrška hrvatskim snagama u mnogim operacijama i pre i tokom „Oluje".



Nakon zaustavljanja hrvatsko-muslimanskog sukoba i potpisivanja Vašingtonskog sporazuma, počela se pripremati „Oluja“. Septembra 1994, Hrvatska je uz odobrenje Stejt departmenta, potpisala ugovor pod imenom „Demokratski tranzicioni program“, s američkom vojno-konsultantskom kompanijom „MPRI“. Prema ovom sporazumu, američki general Karl Vuono sa svojim saradnicima je intenzivno radio na obuci hrvatske vojske i oficira. U isto vreme NATO oružje za hrvatsku vojsku se dopremalo sa svih strana, kako avionima tako i iz pravca Mađarske.

Dana 4. avgusta 1995. godine u 4 časa posle ponoći, NATO vazduhoplovne snage u koordinaciji sa hrvatskim snagama započele su akciju „Oluja“ bomabardujući položaje Vojske Republike Srpske Krajine, par sati pre početka kopnenog napada hrvatskih snaga, a sa ciljem proterivanja srbskog stanovništa.

U zajedničkoj operaciji sa NATO-om, hrvatske snage su krenule u kopneni napad sa više od 138 hiljada vojnika, 350 tenkova i sa oko 20 aviona. Avioni NATO su izvodili operacije u vazduhu, koordinisane sa hrvatskim snagama, uništavajući srpske položaje i raketno-radarska sredstva, sredstva telekomunikacije i sve druge vojne objekte.

U isto vreme, vodi se snažna antisrbska propagandna kampanja od strane NATO-a i zapadnih zemalja da bi se svetska javnost odvratila od dešavanja u Republici Srpskoj Krajini.




U to vreme se pojavljuju i "satelitske" NATO fotografije oko Srebrenice, te se svetskoj javnosti odvlači pažnja dešavanjima u Srebrenici sa brutalnog etničkog čišćenja Srba u Republici Srbskoj Krajini od strane NATO-a i hrvatskih snaga.

Zeleno svetlo za početak etničkog čićšenja dale su SAD uz podršku NATO-a, a što su potvrdile i tadašnje diplomate SAD i NATO-a.

Posledica NATO-hrvatske akcije „Oluja“ je etničko čišćenje oko 250.000 Srba.

Republika Srbska

U jeku ratnih dejstava i borbe za odbranu Republike Srpske na Vojsku Republike Srpske, a koja je držala front od oko 1600 kilometara se obrušio i NATO. NATO je pojedinačne napade na Republiku Srpsku započeo još 1994. godine, da bi kao nastavak tih napada bila izvršena i potpuna agresija avgusta 1995. godine. Izgovor za agresiju bio je događaj na sarajevskoj pijaci Markale.



NATO je masovnim udarima napadao sve ciljeve u Republici Srbskoj te koristio municiju sa osiromašenim uranijom. U isto vreme u kordiniaciji sa NATO snagama, trajala je i hrvatsko-muslimanska ofanziva na Vojsku Republike Srpske.

Potpuna agresija na Republiku Srpsku pod NATO nazivom “Odlučna sila” u kojoj je poginulo oko 160 ljudi, usledila je dvadesetak dana nakon pada Republike Srpske Krajine, mahom civila. Kada se pogleda razvoj događaja tog avgusta 1995. godine, jasno je da je cilj bio slabljenje moći Vojske Republike Srpske, koja je bila u znatnoj borbenoj prednosti u odnosu na neprijatelje, a u korist NATO išla je ta činjenica da je pala cela Republika Srbska Krajina, te su u skladu sa time mislili da će ostvariti svoj potpuni cilj - potpuno slamanje Republike Srpske.

Sa ove vremenske distance može se zaključiti da su NATO operacije u Republici Srbskoj Krajini i Republici Srbskoj bile uvod u opštu agresiju na SR Jugoslaviju. Ovo prevashodno jer je NATO kontrolom vazdušnog prostora Republike Srpske posle imao obezbeđen pravac za napad na SR Jugoslaviju. Takođe, razlog u korist NATO-a je i taj, jer su već vođena ratna dejstva na ovom prostoru, tako da još jedna invazija ne bi bila teško objašnjiva svetskoj javnosti, kao i to da je za sve ponovo najlakše bilo optužiti Srbe kao glavne krivce.



Po završetku rata u bivšoj BiH i potpisivanju Dejtonsko-pariskog mirovnog ugovora, veoma snažne snage NATO-a pod nazivom (IFOR) su upućene u Republiku Srpsku i Muslimansko-hrvatsku Federaciju. Njihov zadatak bio je obezbeđenje provođenja Mirovnog sporazuma i očuvanje mira. 

Ali, 1996. godine, skoro godinu dana posle završetka rata oko 150 hiljada Srba iz Sarajeva je napustilo svoja ognjišta iz delova koji su pripali Muslimansko-hrvatskoj Federaciji.

NATO snage nisu učinile ništa da bi zaštitile srbsko stanovništvo. 

SR Jugoslavija

Nakon Republike Srpske Krajine i Republike Srpske, NATO se obrušio i na SR Jugoslaviju i to sa mnogo većim snagama. Povod za agresiju su bili neuspeli „pregovori“ – kapitulacija SR Jugoslavije u Rambujeu, a kojim je bio predviđen ulazak i boravak NATO snaga na teritoriji SRJ pod imunitetom, a koji uslov u mirnodopskim uslovima su potpisale sadašnje vlasti u Srbiji.

NATO agresija se okončala Kumanosvkim sporazumom, a potom i Rezolucijom 1244. Iako je Rezolucijom SB UN predviđeno da je Kosovo u sastavu SR Jugoslavije i da se garantuje povratak Vojske SRJ na Kosovo, NATO snage i Zapad su se oglušile o tim odredbama sve do danas.



Posledica NATO agresije na SR Jugoslaviju je etničko čišćenje oko 250.00 Srba sa Kosova, a zločini nad srbskim stanovništvom na Kosovu u prisustvu NATO-a se nastavljaju i danas.




NATO je prema podacima iz 2015. godine bombardovao SR Jugoslaviju više nego Libiju, Irak, Siriju i Avganistan zajedno.